Mafyam (Askıda)

1.@ yeni bir hayat @

Bölümler düzenleniyor lütfen düzenlenen bölümleri okuyun. Düzenlenen bölümler @ ile işaretli olanlar.

Çok iyi anlaştığımız söylenemez ama yinede annemi seviyordum. Her şey de olduğu gibi annemin değerin de onu kaybedince anladım.

İnsanlar zaten hep böyle değiller mi? Ona sahipken değerini anlamazlar önemsemezler ama kaybedince değeri artar.

Hastane odasında öylece annemin boş yatağının yanında oturuyordum. Göz yaşlarım Yanaklarım da kurumuştu. Boğazımda nefes aldıkça batan bir şeyler vardı. Canımdan can gitmişti. Ruhum eksikti. Giçbir şey eskisi gibi olamayacaktı.

Ben annemin beni terk ettiği yatağa uzanmış ağlarken odanın kapısı açıldı ve içeri bir adam ve kadın girdi. İkisi de koca koca insanlardı ama hastanede çalışmıyorlardı. Kadının kahverengi saçları omzuna kadar geliyordu kahverengi gözleri vardı. Adamın ise beyaz saçları ve yüzünde yılların yorgunluğu vardı. Kadın yanıma geldi ayaklarımın yanında dizlerinin üzerine çöküp yanağımı okşadı.

" Alya canım geçti bitanem. " Bakışlarımı adama çevirdim. Kahverengi gözleri üzerimdeydi. Bir tepki vermemi bekliyordu. Aslında gözlerimde bir şey görmek için yalvarıyordu.

"Beni nereden tanıyorsunuz. " dedim titreyen sesimle. Boğazımda ki şey konuşmamı bile engelliyordu. Kahretsin...

" Alyacığım ben senin halanım. " Annem Bir halam olduğundan bahsetmişti. Anneme çok yardım etmiş. Hatta bir zamanlar birlikte kalıyorlarmış. Halamın kocası yurt dışında olduğu için. Tabiki her tatilde de ve izin gününde halamı görmeye gelmiş. Halamın kızı olunca kocasının yanına gitmiş. Bende bu yüzden halamı hiç görmemiştim.

" kızım. " dedi bana yaklaşan adam. Bir kaç salise içinde gözlerimin karardığını hissettim. Bu saf nefretti. Öfke doluydum. Bana nasıl böyle hitap edebilirdi. Onun ağzından çıkan bu sözler bana bir hakaretti

" Gelmen için annemin ölmesi mi gerekiyordu? " son cümlemi bağırarak söylemiştim ve gözlerimden yaşlar tekrar süzülmeye başlamıştı.

" kızı- " Dediğinde lafını kestim. Boynuna sarılmamı mı bekliyordu.

" bana kızım deme benim babam ben küçükken öldü. Bizi terk ettiği gün öldü. " babam ben doğduğumda evi terk etmişti. Sorumluluğu kaldıramayacakmış. Zaten öncesinde de çok iyi bir eş değilmiş. "en acısı da ne biliyor musun? Senin anneme yaptıklarına rağmen onun seni affetmesiydi. "

Komşularımız anneme çaya geldiğinde sürekli bana babamı anlatırlardı. Başlarda ben istemiştim ama gerçekler canımı yakmaya başlayınca istemeyerekte olsa dinliyordum. Babam sürekli annemi dövermiş. İşleri iyi gitmediğinde içip içip annemi dövermiş. Hatta annemi aldatmış bile. Annem ne olursa olsun gitmemiş. Babamın düzeleceğine inanmış. Ona aşıkmış. Babamla evlenmek için ailesini karşına almış. Kaçarak evlenmişler. Sevmişler en kötüsü de bu babamda sevmiş...

" keşke annem değil de sen ölseydin. " dediğimde halam eliyle ağzımı kapattı. Şuan içimdeki nefreti kusmayı o kadar çok istiyorum ki. Gözümü karartmıştım bir kere.

"Kimse istemezdi böyle olsun." dedi halam ayağa kalkarken. Ellerimden tutarak beni de ayağa kaldırdı. "Annen bir kızı olunca adını Alya koyacağız der dururdu. Kendisi gibi mavi gözlü bir kızı olsun isterdi ama o mavi gözlerden bir damla yaş aksın istemezdi."

Göz yaşlarımı elimin tersi ile sildim. Halam Haklıydı. Annem ağlamamı istemezdi. Zaten bu adamın karşısında ağlamak istemiyorum.

" ha şöyle. " dedi halam bana sımsıkı sarılırken. Annem gibi hissettirmiyordu ama iyi gelmişti. Bir anneye sarılmak. Annem yokken hemde... garipti sadece garip. Bir daha anneme sarılamayacağım aklıma gelince tekrar ağlamaya başladım. "Bir süre benimle kalmak ister misin Alyacığım? "