Μια Ψυχή Στο Σκοτάδι {Η Καταραμένη Γενιά - Βιβλίο Δεύτερο}

Το τίμημα της ευτυχίας [2]

 Πολλές ταυτόχρονες και σκόρπιες σκέψεις μπορούν να θολώσουν επικίνδυνα την κρίση μας. Να τη συννεφιάσουν με τρόπο που να το κάνει αδύνατο να επιλέξουμε ανάμεσα σε σωστές και λάθος πράξεις, κατάλληλα και ακατάλληλα λόγια. Ένιωθα την καρδιά να βουλιάζει στο στήθος μου καθώς τοποθετούσα τον Αλεξάντερ πάνω σε ένα σωρό από ξερά κλαδιά κι ετοιμαζόμουν να ανάψω την πυρά. Σκεφτόμουν ότι, παρά τη γενικότερη συμπεριφορά του απέναντι στον αδερφό μου, δεν είχε ποτέ – τονίζω το ποτέ – διανοηθεί να φερθεί αναλόγως σε μένα. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως με λάτρευε. Θα έλεγα πως δεν υπήρχε άτομο στο οποίο είχε αδυναμία. Στο δικό μου μυαλό, μονάχα μια λέξη μπορούσε να τον περιγράψει: νάρκισσος.

Μεγαλώνοντας, ο Αλεξάντερ είχε εκείνο τον τοξικό ναρκισσισμό που τον ωθούσε να αναζητά διαρκώς επιβεβαίωση από τους άλλους. Τα πάντα έπρεπε να γυρίζουν γύρω από τον ίδιο: η ζωή, η καθημερινότητα, οι ανάγκες και τα θέλω μας. Συχνά, οι άνθρωποι εκφωνούν έναν επικήδειο για να αποχαιρετήσουν το νεκρό τους. Όμως, εγώ δεν ήξερα τι ακριβώς να πω για εκείνον. Ίσως θα μπορούσα να αναφέρω τα μαθήματα τοξοβολίας που μας έκανε κάποτε. Ή τις φορές που με έπαιρνε για ιππασία. Ωστόσο, όσα κι αν έφερνα στο νου μου, κανένα τους δεν ήταν πρόσφατο. Τα πάντα ανήκαν σε στιγμές που είχαν συμβεί πάρα πολύ καιρό πριν. Στιγμές που αναμφίβολα δεν θα ξαναγυρνούσαν.

Ο Αλεξάντερ ήξερε να κουνάει το δάχτυλο και να κρίνει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Ήταν αθεράπευτα εγωιστής και λάτρευε να τον θαυμάζουν για τα δήθεν κατορθώματά του. Τη νύχτα μετά τη δολοφονία του αδερφού μου, τη νύχτα αφότου τον πέταξε από το μπαλκόνι του δωματίου του, τον έπιασα να καυχιέται για το πόσο είχε σταθεί στον καημένο τον Ορφέα που δεν άντεξε να τον ταλαιπωρεί η αρρώστια του και αυτοκτόνησε. Βαθιά μέσα μου γνώριζα πως δεν ήταν αλήθεια, αλλά η πειστικότητά του με οδήγησε στο να τον πιστέψω. Μάλιστα, είχα θυμώσει με τον αδερφό μου που δεν με σκέφτηκε πριν πηδήξει στο κενό. Ο Αλεξάντερ είχε φροντίσει να προσθέσει, για χάρη των συνομιλητών του, και τη λεπτομέρεια πως έσπευσε να τον προλάβει αλλά δεν τα κατάφερε για δευτερόλεπτα. Τότε είχα πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πως αν εγώ είχα βρεθεί στη θέση του, θα τον είχα προλάβει σίγουρα.

Δεν χρειάζεται να περιγράψω τη φρίκη του Αλεξάντερ όταν είδε, ξαφνικά, μπροστά του τον Ορφέα κάμποσα χρόνια μετά το θάνατό του. Ο ίδιος μου είχε πει πως το έκανε σκόπιμα. Είχε εμφανιστεί μπροστά του ένα καλοκαιρινό βράδυ κι είχε καθίσει σε μια ξύλινη καρέκλα απέναντι από το κρεβάτι του, κοιτάζοντάς τον με τα χρυσαφένια μάτια του υπό το φως μερικών κεριών. Η είσοδός του στο δωμάτιο ήταν τόσο αθόρυβη που εκείνος άργησε να τον αντιληφθεί. Ωστόσο, δεν έμεινε για πολύ. Την κοπάνησε αμέσως αφότου ο Αλεξάντερ άρχισε να ουρλιάζει από τρόμο, ξυπνώντας τη Δάφνη κι εμένα.