Deep Breath: LILITH

Chapter 13

Visita Interiora Tellus Rectifacando Inveniens Occultam Lapidem. (VITRIOL)

Dünyanın merkezini ziyaret et, orada gizli taşı bulacaksın. (Her insanın hakikati kendi içinde bulacağını anlatır.)

- SEHUN -

Nefesini düzene sokmaya çalışırken gözlerini yumdu. Az önce yaşananlar gerçek miydi, yoksa Sehun'un alkol etkisindeki zihninin ufak oyunları mıydı?  Kai ile birlikte olmak... Buraya gelirken kesinlikle aklında yoktu. Üstelik düşünmek için vakti de olmamıştı. Onu tutkuyla öperken beyni düşünme yetisini tamamen kaybetmiş durumdaydı. 'Dur bir saniye, senin altına girmek istediğimden emin değilim.' demesi de garip olurdu zaten. Haftalardır birbirlerini bakışları ve söz oyunlarıyla taciz ederlerken bu son kaçınılmazdı. Mutlu bir son muydu? Sehun henüz bundan emin değildi.

Ne yapması gerektiğine dair en ufak bir fikri yoktu. Yataktan kalkıp bu evden defolup gitmeli mi, yoksa onunla konuşmalı mıydı? Yaşadıkları şeyin üzerine söylenecek bir söz var mıydı? Belki de geceyi burada geçirebilirdi? Hayır, hayır. Kendine gel Oh Sehun. Burada kalamazsın. Sadece birlikte oldunuz. Sevgili değil.

Yanında hareketsizce uzanan bedene bakmamaya özen göstererek yataktan kalktı. Kalçasındaki ufak sızıyı görmezden gelerek yerdeki kıyafetlerini toplayıp giydi. Kalp atışları eskisine göre yavaşlamış olsa da hala normal hızının üzerindeydi. Dönüp ona bakmak istiyordu. Ya da bir şey söylemesini. En azından nereye gittiğini sorabilirdi. Ama esmer bedenden hiç ses çıkmamıştı. Sehun da ona uyarak sessizce evi terk etti. Arabasına bindi ve bedeni hala alkol etkisinde olduğu için ağır bir hızda evine sürdü. Merdivenleri neredeyse sürünerek çıktığında duş almak için bile halinin olmadığını fark etti. Bedeni bu gece her zamankinden daha rahat bir zemine ihtiyaç duyuyordu. Bu yüzden rutininin dışına çıkarak uyumak için kanepeye değil yatağına yattı.

Kalçasındaki ağrı sırt üstü yattığında kendini daha çok belli etmişti. Yine de bunun yüzünden sızlanacak değildi. Yüz üstü yattı. Şimdi daha iyiydi. Evine geri dönmüş olmak huzur verse de, Sehun kendini ucuz bir fahişe gibi görüyordu. Bu ona oldukça uzak gelen bir histi. İlk kez bir adamın altında yatmış, şaşırtıcı bir şekilde bunu istemişti. Bu şekilde ayrılmış olmayı istemezdi. Belki konuşmuş olsalardı... En azından Sehun gitmeden önce esmerden bir kaç kelime duysaydı daha iyi hissedebilirdi. Fakat diğeri hiç bir şey söylememiş, sarışının apar topar gidişi karşısında tepki bile vermemişti. Sehun bu yüzden hayal kırıklığı içindeydi.

Sol kolunu katladı ve başını yasladı. Yorgundu. Şu an ihtiyacı olan tek şeyin uyku olduğunun farkındaydı. Bu yüzden gözlerini kapattı ve zihninin biraz rahatlamasına izin verdi.

-

Genç adam ellerini bedeninin etrafına sarmış soğuğa karşı direnmeye çalışıyordu. Buraya nasıl geldiğine, nerede olduğuna dair hiç bir fikri yoktu. Etrafına bakındı. Karanlığın içinde görebildiği tek şey o kadar uzağındaydı ki, bu mesafeden ancak büyük bir kutuya benzetebilmişti. Gidecek bir çıkış göremiyordu. En azından kutuya ulaşabilirse belki ısınabileceği bir şeyler bulurdu. Kolları hala bedenine sarılı, kendini ısıtmaya çalışırken ayağa kalktı. Soğuk, kaslarının hareketini bile kısıtlıyor, zorlukla adım atmasına sebep oluyordu. Yürüdü... Yürüdü... Zaman kavramı yok olmuş gibi hissediyordu. Belki de saatlerce yürümüştü. Kasları ve bedeni soğuğa teslim olmamak için direniyor, bir adım atması saniyelerini alıyordu. Neden hala ulaşamamıştı? Oysa ki durduğu yerdeyken daha yakın görünmüştü sarışına büyük kutu.