My hungergames

10

Een wafel, dat is fijn.
Maar denk aan je lijn.
Je wilt nu eenmaal zo recht mogelijk zijn.

-H

Een wafel is inderdaad fijn. Maar ik ben niet echt bezig met mijn lijn op deze moment, door al het wandelen blijf ik sowieso fit. Ik eet ook niet veel, dus ik zie niet in wat hij daar mee bedoeld. Haymitch, bedoel ik, daar staat die "H" duidelijk voor. Je wilt nu eenmaal zo recht mogelijk zijn... wat bedoeld hij daar nu mee? Zou hij er een boodschap in hebben gestoken?

Denk na Viki, denk na. Denk aan je lijn, je wilt nu eenmaal zo recht mogelijk zijn. Zou hij het over een rechte lijn hebben? Geeft hij misschien instructies van hoe ik bij Mats kan geraken?
Ik neem een hap van de wafel, en kreun van genot. Dit is hemels.
'Dankjewel Haymitch, je bent geweldig' mompel ik onder het eten door. Al snel is de wafel helemaal op, en schuldgevoel overvalt me. Ik had beter de helft voor Mats overgehouden.
Ik schud mijn hoofd, ik moet me focussen. Wat zou hij hier mee bedoelen? Het kan best logisch zijn dat als ik in een rechte lijn stap, ik bij Mats uit kom, maar dan nog weet ik niet naar waar.
Ik bekijk het briefje nog eens goed. Het valt me op dat zijn zinnen niet recht onder elkaar staan. Terwijl ik nadenk ga ik er over met mijn vingers. Het lijkt eigenlijk een beetje op een staart. Zou dat het zijn? Ja dat is het! Hij beeld er de staart van De Hoorn mee uit! Als ik van daaruit in een rechte lijn stap, kom ik bij Mats uit!
Ik steek het briefje in mijn zak en stap weer richting De Hoorn.

Eens ik bij de rand aan het veld van De Hoorn ben aangekomen stap ik een stukje gebukt naast de struiken, tot ik ongeveer aan de staart ben. Dan draai ik me om en stap met een stevige tred weer dieper het bos in.
Mijn zintuigen staan op scherp wanneer ik zo goed als mogelijk in een rechte lijn loop. Ik probeer op zo veel mogelijk dingen tegelijk te letten, want ik heb echt geen zin om een andere tribuut tegen te komen.
Ik spits mijn oren en sta abrupt stil wanneer ik een stem hoor.
'Viki' hoor ik, van naast me komen. Het klinkt heel zwak, maar ik heb het gehoord. Ik draai mijn hoofd naar rechts, en met mijn mes in mijn hand geklemd stap ik er naartoe.
'Viki' klinkt het nogmaals, uit de struik een aantal meter naar rechts.
Ik ga er heen en schuif de struik een stukje op zij om te kijken, met mijn mes paraat in mijn andere hand.
Ik laat het echter vallen wanneer ik zie dat het Mats is.
'Mats' ik moet mijn best doen niet te roepen van blijdschap. 'Ik heb je eindelijk gevonden!'
Ik raap mijn mes weer op en steek het in mijn broeksriem, waarna ik mezelf bij hem in de struik wurm zodat we beschut zitten. Eens ik zit open ik mijn armen om hem te knuffelen, maar hij knikt van niet.
Ik kijk hem vragend aan.
'Mijn heup' zegt hij, wijzend. Ik volg zijn vinger en zie een enorme bloedvlek op zijn t-shirt.
'Mats! Je bent gewond! Je hebt het toch goed verzorgt?'
Hij haalt zijn schouders kort op, want hij beseft wat voor een stomme beweging dat was omdat het aan zijn heup trekt en het dus pijn doet.
'Niet jij ook al' zeg ik, rollend met mijn ogen en doelend op Timo. 'Kom op, doe je t-shirt omhoog.'
Hij doet wat ik vraag, en ik zie dat hij een windel rond zijn wonde heeft gedaan. Deze zat alleen niet om zijn schouder, waardoor het naar beneden is gezakt tot aan zijn navel.
Ik bestudeer de gapende wonde, die er gigantisch pijnlijk uit ziet.
'Mats toch, hoe heb je dit voor elkaar gekregen?'
Een kanonschot weerklinkt en ik sluit mijn ogen. Ik hoop dat dat Timo niet was. Ik zucht, open mijn ogen weer, en laat Mats antwoorden.
'Ik ben De Hoorn in gegaan' zegt hij simpelweg.
'Dat weet ik, ik zag je. Als je niet gewond was zou ik je nu slaan. Zeg op, wat is er met je heup gebeurd?'
'Toen ik De Hoorn in liep heeft een beroeps me aangevallen. Hij werd afgeleid waardoor ik ben kunnen vluchten, maar hij heeft me wel dit leuke ding bezorgt' zegt hij, wijzend naar zijn wonde.
Ik bekijk het grote gat nog eens. 'Mats... ik denk dat ik het ga moeten hechten.'
Zijn ogen worden groot. 'Kan je dat dan? En heb je daar wel materiaal voor?'
Ik knik. 'Ik doe het niet graag, maar mijn moeder heeft het me geleerd.' Ik haal het medische koffertje uit mijn rugzak en laat het hem zien. 'Er zitten veel handige medische spullen in. Wel naald en draad om slechts één keer te hechten, maar dat maakt niet uit.'
'Ben je zeker dat het nodig is?'
Ik bekijk de wonde nog eens, maar knik dan toch. 'Ik vrees van wel. Ik zal mijn best doen het zo snel en pijnloos mogelijk te doen.'
Hij knikt. 'Oké dan.'
Ik geef hem een handvol bladeren, net zoals ik bij Timo deed. 'Hier, om in te knijpen als het pijn doet.'
Ik help hem voorzichtig zijn t-shirt uit te doen, zodat die zeker niet in de weg zit.
'Zou je... zou je je t-shirt misschien in je mond willen steken? Dt weerhoud je ervan om te roepen, en dan worden we niet opgemerkt' zeg ik. Ik vind het een vreemde vraag om te stellen, maar het is belangrijk.
Hij knikt, en ik rol zijn t-shirt op en steek hem voorzichtig tussen zijn tanden.
'Is het goed zo?' vraag ik hem.
Hij knikt. Dan neem ik een gaasje waar ik ontsmettingsmiddel op doe. Ik maak zijn wond proper, en giet daarna een beetje ontsmettingsmiddel over mijn handen zodat er op die manier ook al zeker geen vuil in zijn wonde komt.
Ik haal de naald uit het zakje, er van uitgaande dat het een steriele naald is.
Ik steek de draad door de naald, kijk Mats even schuldig aan, en concentreer me dan op mijn taak. Ik prik met de naald in het vel naast de wonde, en ik voel Mats verstrakken.