Bebeğim ölüm bizi yakıyor. Aşk kutsuyor ve yaşam öldürüyor. Melekler sadece ağlıyor ve şeytanların sahneye çıkmasına izin veriyorlar. Ne kadar güçsüz olduklarını düşünüyorlar sonra.
Ardından yükselen ay,
Ah işte o ay.
O ay bizi Ateş de boğuyor.
Suda yakıyor.
Acı içinde, ölüm için yalvarırken bebeğim,
Aşk acı ile girdiği savaşı kazanamıyor. Yavaşça akan kutsal kanın- işte o kan- beni zehirliyor. Önce sarhoş ediyor ve aşkı unutturuyor. Ardından bir hançer gibi buzdan kalbimi eritiyor. Eritiyor, öldürmek için. Eritiyor, kanatmak için. Ve ardından-görüyorsun- zehir, ölmekte olan kalbime hücum ediyor. Ve işte buradayız. Yavaşça ölüyorum. Şimdiyse hala gözlerini kapatıp gerçeği kapalı gözlerin ardına mı saklamayı seçiyorsun?
Ya da benim gibi
Aşkın zehri ile ölmeyi mi?
Seni seviyorum.
