Invisible// Niall Horan

•2.7•

"I close my eyes because then you're invisible."

Point of view Emma

De op een volgende dagen zijn een hel. Ik kon al niets doen, maar nu ik Niall niet meer naast me heb zitten om er voor me te zijn, is de leegte die ik van binnen jaren lang heb gevoeld weer terug gekeerd. Nadat Niall had opgehangen en ik had gegild dat ik niet meer beter werd, was mijn vader naar me toe gerend. Ik had naar hem geschreeuwd en gegild, want ik weet dat het zijn schuld is, het is niet altijd de schuld van mijn ouders, maar nu weet ik het zeker. Mijn vader en Nialls vader doen zaken en daardoor mag Niall niet meer langs komen, of dat waar is weet ik niet, maar ik kan geen andere reden bedenken. Ik dacht dat Niall van me hield, want waarom kwam hij anders elke dag bij me langs terwijl ik niks kon doen. Ik dacht dat het goed zat tussen ons ook al loog ik tegen hem als hij vroeg hoe het ging. Misschien is het wel beter dat het over is, misschien vergeet hij me en kan ik weggaan. Maar toch is het schuldgevoel wat zich onder mijn huid bevind zo groot dat ik Niall moet zien, ik wil tegen hem zeggen hoeveel hij voor me betekent en ik wil hem zeggen dat ik niet zonder hem kan. Het klinkt dramatisch, maar dit beschrijft nog niet eens de helft van wat ik eigenlijk voel. Hij is weg gegaan zonder afscheid te nemen, maar als hij wist dat elke dag mijn laatste zou kunnen zijn, was hij misschien wel gebleven, of had hij er in ieder geval iets voor gedaan. Al deze dagen heb ik gehoopt dat hij opeens voor me zou staan, dat hij naast mijn bed zat als ik wakker werd, maar nu begin ik te twijfelen. Heeft hij al die tijd wel echt om me gegeven of zocht hij mij op omdat ik zwak en eenzaam was? Was het allemaal een spel of houdt hij echt van me? In mijn hoofd zoek ik naar antwoorden, maar steeds eindig ik in de dezelfde dip en schreeuw ik net zolang totdat mijn keel in brand staat -figuurlijk dan.

'Je weet niet hoe ik me voel, je weet niet hoe je me achterlaat. Het spijt me voor alle leugens, het spijt me dat ik dacht dat het ooit iets zou worden, want aan het eind van de dag waren we gescheiden en waarschijnlijk hadden we beide elke keer weer het gevoel dat we op een dag nooit meer bij elkaar terug zouden komen. '

Nog nooit in mijn hele leven heb ik zo vaak achter elkaar met mijn hoofd geschud terwijl de tranen over mijn wangen blijven stromen en het doet pijn. Zelfs toen ik de telefoon bijna tegen de muur kapot had gegooid, wist ik niet dat het zoveel pijn zou doen. Ik had geen idee dat Niall zo veel voor me betekende, ik wist niet dat ik zo kapot zou zijn. Ergens van binnen hoop ik dat Niall net zo gebroken is als ik, maar ik kan het niet over mijn hart krijgen op te wensen dat hij net zoals mij niet kan stoppen met huilen, omdat het gemis te groot is.

Het liefst wil  ik nu naar mijn oma gaan om haar gelijk te geven van de dingen die ze me op het hart drukte toen ik klein was. Ze vertelde me altijd dat ik me niet moest hechten aan mensen, want mensen zijn er om elkaar te kwetsen, niet om elkaar gelukkig te maken. Er gebeuren bepaalde dingen in je leven waarvan je zou wensen dat ze niet bestonden. Ze vertelde me dat er eigenlijk geen liefde bestond tussen een man en vrouw, het is het idee dat je gelukkig kan zijn. Mensen willen een houvast hebben en daarom klampen we ons aan elkaar vast, maar we laten elkaar vallen op de momenten waar we het breekbaarst zijn. Mijn oma vertelde me altijd dat dat dan ook de reden was dat zij mijn opa liet gaan op het moment dat hij het niet meer aankon, ze wist dat zij hem niet gelukkig kon maken, omdat er niemand was die hem gelukkig kon maken.

Het maakt niet uit hoe hard ik het zou proberen, ik zou Niall geen één gelukzalig moment kunnen geven, omdat we te laat zijn. Ik ben altijd te laat met alles, alles is over.

'Maar toch ben ik niet de enige die sorry zou moeten zeggen, dat weet zowel jij als ik en ik vind het vreselijk dat ik dit hier opschrijf, want ik wil het achter me laten, ik wil jou achter me laten zodat ik nooit meer iets hoef te voelen. Ook al weet ik dat ik altijd iets voor je zal blijven voelen, het maakt niet uit dat je me niet meer wilt zien, het maakt me niet uit dat ik je waarschijnlijk nooit meer zal zien. Het maakt me niet uit wat mijn oma me vertelde, want hoeveel jij voor me hebt gedaan -exclusief het breken van mijn hart- valt niet te beschrijven. En het maakt me niet uit wat andere mensen van me vinden, en het maakt me niet uit dat ik in tweestrijd ben nu ik dit schrijf, ik hou van jou. Ik hou van jou, zo veel dat het pijn doet als ik aan je denk. En daarom haat ik je.'

In mijn gedachtes worden alle kleine dingen die 'ons' speciaal liet voelen opnieuw afgespeeld, waardoor ik mezelf wel kan slaan. Ik gil en het liefst wil ik mijn ogen uit mijn oogkassen rukken zodat ik niet meer kan huilen, maar uiteindelijk zijn mijn tranen én mijn pijn het enige besef wat ik nog heb. Als ik de pijn niet voelde en mijn tranen niet bleven stromen leefde ik niet meer, dat weet ik zeker. 

[A/N]

Hola,

Ik hou van jullie.