He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 41

Een inbreker.

Ik weet het zeker.

Ik heb alleen geen flauw idee wat ik moet doen.

Werkelijk waar, ik heb nog nooit in een situatie als deze gezeten.

Ik zet langzaam en zachtjes mijn boodschappentassen vol lekkernij neer.

Ik kijk nog even spijtig naar de tassen, terwijl er duizenden gedachten door mijn hoofd schieten.

Als de criminelen weg gaan, nadat ze mij vermoord hebben, stelen ze zeker weten mijn goddelijke boodschappen.

Ik zucht. Het is een zucht vol pijn.

Ik mompel een "dag", en gooi dan voorzichtig mijn boodschappen over de rand van het balkon heen.

Een luide plof. Eerder een knal.

Oei, dat zullen vast de chips zakken zijn geweest.

Als je iets voorzichtig gooit, hoort het ook voorzichtig te landen.

Gerinkel.

Ik hoor gerinkel.

Ze weten dat ik er ben.

Ik haal mijn sleutelbos tevoorschijn en steek hem zachtjes in het slot.

Ik adem nog eens diep in en uit.

Volgens mij staat er nog een paraplu in de gang waarmee ik kan slaan. Of het in ieder geval kan proberen.

"Handen omhoog of ik schiet!" krijs ik door het appartement heen. Ik houd de paraplu verdedigend voor me.

"Eh, lieverd? Moet je naar de dokter? Dat is namelijk geen pistool."

"Laat haar. Je hebt haar bang gemaakt!"

Niet alweer.

"Pap.. Mam.. Wat doen jullie hier?" vraag ik ze. Ik moet echt mijn sloten veranderen.

"Jou moeder," begint mijn vader. "Heeft me met opzet aangereden!"

"Mam!" zeg ik verontwaardigd. Het erge is, is dat mijn vader eigenlijk niks meer hoeft te zeggen om me te overtuigen. Ik weet waar mijn moeder toe in staat is als ze iemand niet mag.

--------------------------------

Oh my gash. Sorry voor mijn late update. Oke volgensmij drie dagen. Maar dat is best laat voor mijn doen. En dan kom ik ook nog met zo'n klein stukje...

MAAR VERGEEF ME. Want het is wel kerst :') MERRY CHRISTMAS EVERYONE <3