11.

525 28 0
                                    


"aku rasa, bila datang sekolah ni. nak kawan dengan kau je weh." luah Sara.

"lahai, kenapa ni beb?" tanya Dahlia. Sara mengeluh perlahan. entah apa yang ada dalam fikiran Sara sampai dia berkata begitu pun, tak tahulah.

"sebab, aku rasa bila dekat asrama. orang selalu nak marah aku. orang selalu nak paksa paksa aku buat itu ini. kalau aku tak faham apa apa, cepat je dia nak mengamuk. aku rasa sedih dan tak dihargai." kata Sara berbaur kecewa. Dahlia senyap memproses kata kata Sara tadi. melihat air muka Sara, Dahlia tahu, Sara sedang menampung rasa sedih yang teramat. Dahlia jadi sakit hati kerana Dahlia sendiri tidak menyukai Sara. tetapi, bila Sara kata begitu, Dahlia jadi serba salah. orang yang dia benci, sekali pun tidak pernah membencinya.

"a..aku..." tergantung. Dahlia tak mampu menyambung kata katanya. Dahlia betul betul rasa bersalah.

senyap.

Dahlia masih menyepi. Sara juga mengelamun nenbayangkan nasib diri.

'kenapa aku sanggup membenci manusia sepertinya, sedangkan dia menganggap aku kawan. dia tak pernah cuba menyakiti hati aku. tapi, aku berpenat berlakon baik dihadapannya. aku tak ikhlas. aku penipu, aku perobek hati manusia. agak agak kalau Sara tahu, adakah dia masih mempercayai manusia yang bernama Dahlia ni? Oh Tuhan, aku rasa bersalah.' omong Dahlia dalam hati.

'tak apa, Dahlia. sekalipun kau benci diri aku. aku tetap bersabar. aku tetap menanti keikhlasan kau berkawan dengan aku. walaupun aku dan kau memang terpaksa terpisah. walaupun, kau tak dapat buka hati kau untuk terima aku sebagai sahabat. tak apa aku faham.' jawab lagi satu hati. Sara.

ternyata, dalam hidup ini bukan mudah mendapat rasa ikhlas. sampai satu satu hati mati kerana kecewa dengan hakikat kehidupan.

HAKIKAT MANUSIA. ✔Onde histórias criam vida. Descubra agora