'Leven en laten leven',
dat zei mijn oma altijd.
Maar toch ben ik haar zomaar kwijt.
Mam zei: 'Ze heeft de geest gegeven.'
Aan wie of wat, daar begrijp ik weinig van.
Ik zie wel dat haar lijf nu leeg is.
Al weet ik niet goed wat ik nou mis.
Of toch: dat ik haar niet meer knuffelen kan.
Ik weet dat oma daar niets aan kan doen.
Maar toch vind ik het stom en gemeen.
Want zoals oma was er echt geen een.
En niets was zo fijn als oma's zoen.
Mam zegt: 'Oma blijft altijd bestaan.
Ze blijft leven in je hart en hoofd.'
Het is fijn dat mama dat gelooft,
maar wat heb ik daar nou aan?
Ik wil haar weer kunnen voelen.
Haar stem horen, zo lief en zacht.
Haar pretogen zien als ze lacht.
En haar vingers door mijn haar voelen kroelen.
Gelukkig weet ik nog best dat voelt.
Ik doe snel mijn ogen dicht
Dan zie ik weer oma's gezicht.
Zou dat zijn wat mam bedoelt?
Weet je: je hoofd is een raar ding.
Ik zie oma terwijl ze er niet is.
Maar het helpt wel tegen het gemis.
Mama zegt: 'dat is nou een herinnering.'
'Een herinnering is er voor altijd.
Bewaar hem in je hart en hoofd.
Dan gebeurt wat ik je heb beloofd.
Je raakt je oma echt nooit kwijt.'
©2015 text4kids
