Marokaanse ellende/vreugde

H19

" Benjamin kom we gaan in de woonkamer zitten" zeg ik. En hij volgt mij. "Ik wil Nickelodeon kijken" zegt hij. "Wacht gewoon even ik moet je wat vertellen" zeg ik. "Hm Oke" zegt hij. "Nou we.. Weet jij waa...waarom mama en Ikrame al dagen niet uit hun bed komen" zeg ik moeilijk. Misschien begrijpen jullie het niet maar hoe moet je aan een 6 jarig kindje met puppy oogjes vertellen dat zijn vader en broer niet meer terug komen? Je dierbare die altijd lacht sip maken. Zou je dat kunnen? "Mama zegt dat ze moe is en Ikrame is altijd lui." Zegt hij alsof hij een betweter is. "Ja daar is ook een reden voor.." Zeg ik met een ernstig gezicht. "Waarom dan zijn ze boos ofzo" zegt hij. "Oke je bent heel intellectueel, maar luister." "Wat betekend intellectueel" "dat je heel slim bent, maar luister" zeg ik. En hij luistert aandachtig. "Mama en Ikrame zijn verdrietig, want papa en Amin zijn er niet." Zeg ik in een adem. Benjamin kijkt mij vreemd aan ;" ja dat wist ik al maar wanneer komen ze teruhuugg" zegt hij opdringerig. "Ze zijn dood" schreeuw ik. "Echt niet jij liegt" zegt Benjamin. "Bel ze dan" zeg ik. "Oke"
*pakt huistelefoon en belt*
"Ze nemen niet op, misschien zijn ze bezig" zegt hij sterk gelovend.
"Ik heb je hele gesprek mee geluisterd en ze zeiden telefoon niet meer in gebruik" zeg ik bijna boos. Ik ben natuurlijk niet echt boos maar dit gebeurd onbewust door mijn verdriet.

*Benjamin moet huilen, en ik laat ook een paar traantjes vallen*
"Komen ze nooit meer terug" zegt hij voorzichtig. En ik schud mijn hoofd. Hij rent schreeuwend en huilend naar boven. En ik plof bedroeft neer op de bank. Ik denk na en voel de leegte. Mijn familie en vrienden worden langzamerhand allemaal van mij afgenomen. Want je kan niet bouwen op mensen, waarom zou ik nog tijd aan ze verspillen. Maar ik blijf sterk en hou mijn hoofd omhoog. Wie weet wat er mij nog meer te wachten staat...