part:(4) It is not the end
ေခါင္းေတြမူးေနာက္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေဝကာ ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ အားမ်ားဆုတ္ယုတ္ေနေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မတ္မတ္ပင္မထိုင္ႏိုင္ပါ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ႏူန္းခ်ိစြာပစ္လွဲရင္း ကြ်န္ေတာ္အသက္ကိုမွန္ေအာင္မနည္းရွဴေနရသည္။ ခုႏွစ္ရက္တာ အစာမစားရျခင္းႏွင့္ က်ဥ္းက်ပ္စြာပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းက ေရႊဘံုျမင့္စံမင္းသား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အားအင္ေတြကိုဆုတ္ယုတ္ေစသည္ေလ။
ယခုကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ စြမ္းအားေတြထၾကြေနေလျပီ။ မၾကာာခင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီ A.N.JELL ေလာကၾကီးကေရာ ဒီစၾကဝဠာၾကီးကပါ ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္မယ္ေတာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည္။ Tayhyun, Wonpim, Joonho ညီအစ္ကိုတို႔ကိုေတြ႔ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ျပီ။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားေမွးစင္းလာျပီးေနာက္ဆံုးတြင္.........
ကြ်န္ေတာ္အခု စတင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီလား။ အရာရာအားလံုးသန္႔စင္ေနသည္။ အျဖဴေရာင္ကမၼာေလးထဲ ကြ်န္ေတာ္ေမ်ာလြင့္ေနသည္။ ဒီခံစားမႈကဘာလဲ။ ေပ်ာက္ကြယ္လာရင္ ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈလား။ အရမ္းကိုေပါ့ပါးတာပဲ။ ဟင့္အင္းမဟုတ္ေသးဘူး။ တည္ျငိမ္သြားတာ။ ေအးခ်မ္းသြားတာ။ ေနာက္ဆံုးခံစားမႈက အားေတြျပည့္လာတာ။ ဒီခံစားမႈက......
"Hyung...Hyung"
"Jae အားတင္းထားစမ္းပါ"
"ထေတာ့ Jae...ထေတာ့"
ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ားကိုဖြင့္လိုက္သည္။ အသက္ရပ္သြားသူပမာ အသက္ကိုမနည္းရွဴေနရသည္။ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွ ေဘးဘီဝဲယာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"ဟာ...Tayhyun, Wonpim, Joonho မင္းတို႔ဘယ္လို ဒီကို။ ဟင္...ဒါက ဘယ္ေနရာလဲ"
ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ A.N.JELL ေတြ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ေနရာကား ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုထဲ။
"မင္းကို ငါတို႔ ကယ္ထုတ္လာတာ Jae"
"မင္းတို႔က ငါ့ကို"
YOU ARE READING
A.N.JELL
Historical FictionThis story is my dream. There is no Korean Idol. But all are relative. If you see my fiction, I hope you read. Please, read and give vote for me. I believe my dream is true. Hope you like it.
