AĞLAMAK GELİYOR ICIMDEN

pismanlik

KIYMET BİLMEDİĞİMİZDEN SEBEP, geçen zamanla beraber, maziye hasret doğar; acı bir sancıyla pişmanlık. Beraber bir şeyler paylaştığın, tabiri caizse aynı tastan yemek yiyip su içtiğin, derde sıkıntıya beraber göğüs gerdiğin, aynı sahillerde yürüdüğün, adımlarını dahi aynı atmaya çalıştığın, onda kendini gördüğün, en önemlisi beraber güldüğün bir insan vardır. Hasbelkader bir anlaşmazlığa düşersin. Bir olayda cephe alıp üstüne gidersin. Veya bir hata büyür gözünde, her şeyi tek celsede silip atarsın. Geride yaşanmış her şeyi bir kanara atıp, sanki kendin günahsızmışçasına küçücük şeyleri büyütür de büyütür, kırıp geçirirsin maziye dair tüm güzellikleri, bütün anıları, en önemlisi bir kalbi... Hele bir de o kalp, seni seven bir kalpse... Ve bir ayrılık tohumu yeşerir de araya mesafe girince; başlarsın yeni bir hayata. İlk günler alışkanlıkların dışında bir boşlukla, belki yalnızlıkla yaşarsın, "Kafam rahat artık'' dediğin bahanelerle. Bir şarkı açarsın... Tam sevdiğinizden denk gelir. Sevdiğinizden diyorum çünkü kolay kolay silinmez hafızalardan yaşanmış, beraber sevilmiş, iz bırakmış hiçbir şey. O çok güzel şarkıyı geçersin. Sevmediğinden değil, hatırlamak istemediğinden, hatırlayıp da acı çekmek istemediğinden. İnsan tahmin eder "Belki pişmanlık duyabilirim'' diye kendini kandırır geçer. Canın kahve çekse, açsan gözünü dolabın, karşında ondan hediye bir bardak... Hayat sanki inadına hatıraları bir bir sıralar gözünün önüne. Hafızanı tırnaklarıyla