Baby Jeon ¦ COMPLETED

[37] Confessions

Jungkook's POV

"Daddy, malayo po ba ang Korea at America?" Tanong ni Tiffany sa akin.

"Hindi naman masyado. Pero don't worry parang 2 hours ang flight natin." Sagot ko, at hinalikan yung noo niya.

Nandito pala kami sa private plane na pagmamay-ari ng Big Hit. Syempre, as Big Hit idols, free na kami dito. Hahaha. So walang problema sa financial matters.

"Jungkook, pwede ba tayong mag-usap?" Anong pag-uusapan namin?

"Uhh, sure." Nakangiti kong sambit. "Dun sa kabilang seats, pwede."

"Okay. Uhm, kids, dito muna kayo ah? May pag-uusapan lang kami ni daddy." At hinila ako papunta dun sa pinakalikod ng eroplano. Umupo kami dun.

"Anong pag-uusapan natin, Tzuyu?" Haist. 'Wag ma-tense!

"About Tiffany, Jeffrey and us." Huh? What about them? And us?

"Anong meron sa inyo?" Please don't tell me this is a bad news.

"We all know you and Halla are married—" I cut her off.

"Hindi natuloy ang kasal, Tzuyu." I sternly answered, which made her laugh. May nakakatawa ba sa sinabi ko?

"'Wag mo na akong lokohin, Jungkook. I know and you know na kasal kayo ni Halla. If you want, you can just help the twins by their financial supports and that's all." Ganun lang kadali sa kanya?!

"Ganyan lang kadali sayo, Tzuyu? Kung alam mo lang kung ano ang dinanas ko nung nawala kayo sa tabi ko! I want to die badly!" Hindi ko namalayan na may luha na palang tumutulo sa mga mata ko, pero wala akong pake. Tawagin niyo man akong bakla, wala rin akong pake. "My life was ruined! Hindi ako makatulog sa gabi, sa kahahanap sa inyo. Tzuyu, kung alam mo lang ang nararamdaman ko sa oras na nawala kayo sa tabi ko! I was fuckin' miserable!" At umalis dun sa kinauupuan namin.

Tzuyu's POV

He's crying, he's really crying. Kadalasan sa mga ganito away, ang mga babae ang umiiyak but look, si Jungkook ngayon ang umiiyak instead of me. Dang.

Umalis ako dun sa inuupuan namin, at sinundan siya papasok dun sa maliit na quarter.

"J-jungkook, I'm s-sorry." Nakayuko kong sabi. I feel guilty. Really, really guilty.

Hindi siya kumibo, at tuloy lang ang pag-iyak niya. Argh. I feel guilty, really, really guilty!

Nilapitan ko siya, at hinawakan yung balikat niya. "Jungkook, I'm sorry. H-hindi ko kasi alam na ganun pala ang dinanas mo." Pailing-iling kong sabi, "Sorry. Sorry kung nasabi ko yun sayo, akal—" he cut me off.

"Akala mo kinasal kami ni Halla? No. Hindi natuloy ang kasal, dahil si Halla mismo ang tumutol! Do you think mahal ko siya more than a friend?" Singhal niya sa akin, habang nakayuko. "I just treat her as my noona, dahil ikaw ang gusto ko!"

W-what? Gusto niya ako?

"Y-you like me?" Nauutal kong tanong.

"No. I don't like you, I freakin' love you." Hindi pa rin siya nakatingin sa akin.

"I—I ahh—" Dang. I'm.....I'm so spechless.

"Naiintindihan kong hindi mo ako mahal. It's fine, I can wait." Lalabas na sana siya ng nagsalita ako.

"Hindi mo man lang hihintayin ang sagot ko." Nagtatampo kong sabi.

He turned back, "Anong ibig mong sabihin?" A confused cookie.