Ο Αλαντίν μπήκε μέσα στη σπηλιά και μετά από λίγο θαμπώθηκε όταν είδε τα τόσα χρυσάφια που υπήρχαν γύρω του. Θυμήθηκε όμως τα λόγια του γέρου " μην αγγίξεις τίποτα και πάρε μόνο το πιο χρυσό λυχνάρι που θα δεις!" Έτσι ο Αλαντίν έκανε όπως του είπε όμως καθώς θαύμαζε τα ωραία πράγματα της σπηλιάς κάτι του τράβηξε την προσοχή...ήταν ένα λυχνάρι πιο χρυσό απ' τα άλλα. Ο Αλαντίν τότε κατάλαβε πως αυτό ήταν το λυχνάρι που ζητούσε ο γέρος και γρήγορα-γρήγορα πήγε να το πάρει. Πήγαιναν όλα τέλεια και ο Αλαντίν πλησίαζε την έξοδο της σπηλιάς όταν σκέφτηκε:" Είμαι πάρα πολύ κοντά στην έξοδο γιατί δεν παίρνω και κάτι για τον εαυτό μου;" Έτσι ο Αλαντίν άρχισε να γεμίζει τις τσέπες του παντελονιού του με χρυσάφι όταν άκουσε έναν πολύ παράξενο θόρυβο. Τότε είδε την έξοδο της σπηλιάς να μικραίνει και όλο να μικραίνει... Ο Αλαντίν λοιπόν έτρεξε γρήγορα να την προλάβει, όμως καθώς έτρεχε, σκόνταψε και το μόνο που κατάφερε να βγει έξω από τη σπηλιά ήταν το χρυσό λυχνάρι. Ο γέρος μόλις το είδε έτρεξε κοντά του το άρπαξε και έφυγε τρέχοντας, χωρίς να νοιαστεί για την τύχη του Αλαντίν. Στο μεταξύ ο Αλαντίν μέσα στη σπηλιά ήταν στεναχωρημένος και έμεινε εκεί για όλη του τη ζωή!
Με αυτή την παραλλαγή του Αλαντίν θέλω να σας δείξω πόσο κακό μπορεί να κάνει η απληστία των ανθρώπων σε αυτούς...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πάει άλλη μία ιστορία (όχι και πολύ πετυχημένη κατά τη γνώμη μου) πείτε μου ιδέες και για άλλο παραμύθι!
