The Butterfly Effect (DUTCH)

07

Het begon me te irriteren dat hij maar niks zei.
Dus ik besloot zelf maar eens iets tegen hem te zeggen.

De eerste dag nadat ik dat besloten had durfde ik het alleen niet.
En de tweede dag ook niet.
En vandaag was de derde dag. Dat maakte me officieel een watje.

Ik kauwde op mijn lip, tikte met mijn vingers op mijn schoot en probeerde mezelf over te halen om iets te zeggen. Daar was ik nu al zo'n 20 minuten mee bezig.

Doe het nu.
Of toch niet.

Doe het nu.
Nee, ik kom zuurstof te kort.

Doe het nu!
Wacht, wat ging ik zeggen?

Zeg iets!
Maar wat?

Doe het!
"Ik ben Mia." Ik slikte en keek naar de jongen, die opkeek en wonderbaarlijk genoeg een subtiel glimlachje liet zien.
"Mason."

Mason. Nu wist ik tenminste een ding over hem.

Toen hij zijn hoofd weer wegdraaide werd ik licht gefrustreerd. "Mag ik vragen waarom je al 3 weken naast me komt zitten om naar mijn slechte muziek te luisteren zonder jezelf op zijn minst voor te stellen?"

Hij keek weer naar me en zei; "Mason, zo heet ik. Dat zei ik net."
Het was gek dat ik niet boos op hem kon worden zoals ik tegen normale mensen deed, hij leek er te aardig voor.

Ik rolde mijn ogen. "Ja, dat had je ook wel op dag 1 kunnen vertellen."

"Jij hebt jezelf ook nooit voorgesteld."

"Dat klopt, maar ik ben niet degene die naast jou komt zitten in een lege trein."

"Het is geen slechte muziek, trouwens."
"Wat?"
"Je muziek, het is niet slecht."

Ik trok een wenkbrauw op en wist niet zo goed hoe ik moest reageren. Toen zei ik; "right, grapje zeker?"

Hij schudde zijn hoofd, plotseling met een enthousiaste toon, en zei toen, ik hoorde plotselinge passie in zijn stem;
"Nee. The Strokes, Propellers, Leagues, hun zijn cool."
Waarom wist hij de namen van de artiesten en waarom zei hij niet meteen dat hij ze haatte?
Ik bedoel, iedereen haat mijn muziek, waarom zou deze oh zo mysterieuze jongen het ineens niet haten?

"Ik vind het maar raar dat je elke dag naast me komt zitten om een oortje van me te stelen. Wie zegt dat ik het daarmee eens ben?"

"Flume, oh-, Anima, goede keuzes-, wat was het? Mia."

Ik zweeg.
"Als antwoord op je vraag, als je niet wilt dat ik met je meeluister, kun je dat zeggen en laat ik je met rust." Hij sprak elk woord heel bewust uit en ik vroeg me af hoe hij dat deed, want als ik soms wel eens naar mezelf luisterde leek het alsof ik twintig moorden had gepleegd en me eronder uit probeerde te praten.
Wacht wat?

Ik keek even naar hem met op elkaar geklemde kaken en keek toen voor me uit.
Het probleem was dat hij niet bepaald lelijk was en ik eigenlijk nog nooit met een knap persoon heb gepraat en ik niet weet hoe dat moet. Jeetje.

"Mag de muziek weer aan?"
Ik rolde mijn ogen en kreunde geïrriteerd. "Hier, neem alles maar en zoek zelf je liedjes maar uit." Zei ik terwijl ik mijn mobiel inclusief oortjes op zijn schoot legde.
"Zolang je het straks maar teruggeeft." Zei ik er snel achteraan, wat ervoor zorgde dat hij me  me geamuseerd aankeek, ervoor zorgend dat ik wegkeek.
Ik voelde zijn ogen op me branden.

"Nu wil ik mijn huiswerk maken, kan dat zonder aangestaard te worden?" Zei ik terwijl ik weer naar hem keek.

Het enige voordeel aan dit gesprek was dat ik nu goed kon zien hoe hij er nu echt uitzag. En, dat ik nu wist hoe hij heette en hoe hij klonk. En, dat ik hem tot nu toe niet echt mocht omdat hij zo verzekerd praatte en ik jaloers was omdat ik dat niet kon.

"Sure. Wil je meeluisteren?"
"Nee. Het gaat prima zonder." Zei ik terwijl ik mijn boek opensloeg.
Hij grinnikte, een geluid wat elk mens beter kon maken, en ik rolde mijn ogen en dacht over hoe zelfs zijn grinnik zo goed klonk, en toen zwegen we allebei en hij luisterde muziek en ik maakte huiswerk net zolang tot de trein stopte waar ik moest zijn.

"Zie ik je morgen?" Vroeg hij toen hij mijn spullen teruggaf.
Ik zweeg alleen maar, gaf hem een korte blik en liep de trein uit.
Ik denk niet dat ik veel andere keuzes heb.

VOTE COMMENT FOLLOW