Ετσι έμεινα μόνη πλέον να βαδιζω.
Να περπατώ στους δρόμους που μαζί χαραξαμε.
Χωρίς εσένα.
Χωρίς πια να μου κρατάς το χέρι.
Πάει καιρός που ήσουν εδώ.
Πάνε μέρες που έχω να σε δω.
Μέρες.
Μήνες.
Ίσως και χρόνια.
Δεν ξέρω.
Δεν κατάφερα ποτέ μου να μετρήσω.
Δεν ξανά είδα ποτέ μου τον ήλιο.
Χάθηκε μαζί με σένα.
Ξεστρατισε μαζί με την καρδιά.
Χάθηκαν μεσ' τα σκοτάδια.
Νύχτα.
Παντού υπάρχει νύχτα.
Ούτε λίγο φως.
Και εγώ έγινα ένα μαζί της.
Μ' αγκάλιασε και εγώ την δέχτηκα.
Την καλώς ορισα μέσα μου, της χάρισα την ψυχή μου.
Να 'χει κάπου να ξαποστάσει.
Και τώρα βρέχει.
Αχ! Θεέ μου πόσο βρέχει.
Θυμάσαι πως πάντα με προστατευες από αυτην;
Την βροχή;
Σαν αγρίμι λυσσομανουσε πάνω μας και εσύ με εκρυβες να μη βραχω.
Να μη ξεσπάσει πάνω μου όλο της το θυμό.
Μα πόσο λάθος κάναμε.
Δεν ήταν ποτέ θυμός.
Ήταν θλίψη.
Ήταν δάκρυα.
Ήταν πόνος.
Τώρα το ξέρω.
Τώρα το νιώθω.
Και κάθε φορά που ξεσπάει της χαρίζω το κορμί μου.
Και αυτή σαν πονεμένη μάνα, μου χαϊδεύει το κορμί με τα ψυχρά της δάκρυα.
Με αγκαλιάζει.
Με φροντίζει.
Με παρηγορεί.
Και σαν έρχεται ο άνεμος, αρχίζω να χορεύω.
Του χαρίζω κορμί και ψυχή και αυτός με ταξιδεύει.
Χάνομαι στον ρυθμό του.
Στη γλυκιά του μελωδία.
Γίνομαι ένα με όλα.
Με όσα κάποτε φοβόμουν.
Με όσα κάποτε εσύ με προστατευες.
Θυμάσαι;
Μα πόσο τυφλή υπήρξα.
Δεν χρειαζόμουν προστασία από κανένα τους.
Παρά μόνο από εσένα.
Από τα ψεύτικα λόγια σου.
Τα ψεύτικα χάδια σου.
Που γίναν αγκάθια στην καρδιά μου.
Που την ματωσαν, την έκοψαν, την έσπασαν σε χιλιάδες κομμάτια.
Όμως εγώ είμαι ακόμα εδώ.
Είμαι ακόμα εδώ, να στέκω μοναχη χωρίς εσένα.
Χωρίς την καρδιά που μου εκλεψες.
Όμως έχω ακόμα την ψυχή μου, σύμμαχό μου.
Σύντροφό μου.
Σε όλα αυτά που εσύ φοβηθηκες.
Να μου χαρίζουν την αγάπη που ξέχασες.
Γιατί επαψες να θυμάσαι.
Χάθηκες...
Έφυγες...
Ξέχασες...!
