Bir kız...
Bir de ses...
Hayalet bir ses...
Ama gerçek. Biraz da doğa üstü...
《Korku kitabı değildir.》
Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu.
Biraz zaman korktu. Bira...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine o haklıydı. Egemen'di ismi.
Ben donup kalmıştım. Konuşamıyordum. Çünkü bilinç altımın bana bir oyunu olduğunu düşündüğüm şey apaçık bir gerçeklik çıkmıştı. Bu adamla daha önce hiç ama hiç tanışmamıştım... "Senin ismin ne?"
Onun sesi ile kendime geldim. Baktım yüzüne, bende garip bir şeyler olduğunu fark etmiş gibiydi. Onu daha fazla deli olduğuma inandırmak istemediğim için sesimi bulduğum an cevap verdim. "Derin... Yani ismim Derin."
Gitmem gerekiyordu sanırım. Daha fazla burada durursam daha fazla soru soracaktı ve ben şu an cevap verebilecek durumda değildim. "Ben gideyim o zaman sana iyi günler. "
Gitmem gerekiyordu ama adım atamıyordum. Saklanan korku yeniden gün yüzüne çıkmıştı ama sorun şuydu ki korkumun sebebi ortada yoktu. Git dedim diye gitmişti. "Peki görüşürüz o zaman Derin."
Egemen.
Garip ama doğruydu. İçimdeki ses sadece bilinç altımın bir oyunu değildi.
Bir varlıktı. Neydi bilmiyorum ama eğer bir daha benimle iletişime geçerse birine bu konu hakkında bir şeyler danışacaktım.
Belki önce kendim araştırmam lazımdır.
Eve gidip laptopumu açtım.
Doğaüstüsesler.
Hayalisesler.
İnsanlardanbaşkavarlıklar.
Bu tarz şeyleri araştırdım.
Şizofreni kelimesinden başka bir halt çıkmıyordu karşıma. Ben daha fazla araştırıp sinirlerimi bozmak istemediğim için bilgisayarı kapattım. Annem işten geldikten sonra yemek hazırlamaya başladı.
"Deriiin. Limon kalmamış. Sitenin marketine gitsene. "
Sitenin marketi hemen bizim evin iki bina yanındaydı. Başta çok üşensem de hava almaya ihtiyacım vardı.
"Tamam annee."
Üzerime bir ceket alıp annemden de para alıp kapıya gittim.
Markete doğru yürüdüm. Birkaç tane limon alıp marketten çıkacaktım ki Egemen'i gördüm.
Ne yani aynı sitede mi oturuyorduk?
Beni görünce gülümseyip yanıma doğru geldi.
"Naber ufaklık?" Gülümseyişi ona kızma isteğimi birazcık bastırsa da, "Şu ufaklık kavramını aramızdan atsak ismimi öğrendin artık." dedim yalancı kızgınlık ile. Belki de o sesin bana tek katkısı Egemen ile tanışmak olacaktı. Belki de Egemen ile çok iyi anlaşabilirdim ve o sesin bendeki varlığını unutacaktım...
