Babama arkadaşlarımla bir kafede buluşacağımı söylerken beni buna pişman edeceğini bilseydim bunu asla yapmazdım.
"Calum seni bırakabilir." Diye mırıldandığında tam itiraz etmek için ağzımı açacaktım ki Calum'ın peltek sesiyle tekrar susmak zorunda kalmıştım.
"Bırakırım."
Cevap vermeme izin vermeden ayağa kalktığında bakışlarımı yüzünden çekmedim.
Ona bakmayı kesmeliydim.
Cidden bunu yapmayı bırakmalıydım artık.
Kendimi üvey ağabeyini dikizleyen lanet bir sapık gibi hissediyordum.
"Hazırsan çıkalım."
Babama kısa bir bakış attıktan sonra yavaşça kafamı salladım ve ayağa kalktım.
Birlikte evden çıkarken bu yolculuğun normal geçmesi için içimden Tanrı'ya dualarımı iletiyordum.
