"Hailey..." Calum'un peltek sesini duyduğumda çoktan kurumuş olan yanaklarımı ellerimle sildim.
Boğazımda hala o tuzlu tat vardı.
Canım acıyordu.
Babamın ne hissettiğimi umursamadan beni duygusuz bir oyuncakmışım gibi oradan oraya savurması beni üzüyordu.
Sydney'den geçici bir süreliğine de olsa ayrılmak istemiyordum.
Burası bana annemden geriye kalan ve bana onu hatırlatan tek yerdi.
"Gitmemiz gerek, yoksa uçağını kaçıracaksın."
Calum da diğerleri gibiydi işte.
Ondan beni anlamasını beklemek, ineklerin uçabileceğine inanmaktan daha zordu.
İtiraz etmeden yavaşça ayağa kalktım ve hızlı adımlarla mezarlığın çıkışına doğru ilerlemeye başladım.
