Μία λίμνη αιματος γύρω από το πεσμένο σώμα την Μυρτώς με κάνει να καταλάβω την σοβαρότητα της καταστασης και καθώς οι άλλες κλαιγανε με λυγμούς ηταν αδύνατον να βοηθήσουν την λυποθυμη μυρτω.
Τρέχω δίπλα της και πιάνω το χέρι της, χαρακιες σημαδευαν τα όμορφα και λεπτά χέρια της...πιάνω τον παλμό της... Είναι αδυναμος, την χάνουμε.
-Γρήγορα ένα ασθενοφόρο είναι ακόμα ζωντανή, φωνάζω στην Χρύσα και αυτή γρήγορα κατευθύνεται στο σαλόνι
-Είμαι εδω... Μαζι σου, όλα θα πάνε καλά..είσαι δυνατή! Μιλάω στο σώμα της φιλης μου ανήμπορη να κάνω κάτι άλλο.
Το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα ευτυχώς για αυτήν, και οι γιατροί κατευθείαν τοποθέτησαν μία μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο της μυρτως, το όμορφο πρόσωπό της τώρα πια φαίνονταν κουρασμένο, στεναχωρημένο...
-Δεν μπορούμε να πάρουμε κανένα με το ασθενοφόρο οι εικόνες θα είναι πολύ άσχημες λέει ο νοσηλευτής και κλείνει τις πορτες του ασθενοφόρου το οποίο φεύγει μετά από λίγα λεπτά..
-Κάποιον, κάτι, να μας πάει εκεί φωνάζει η αφροδιτη
-Ταξί παιδιά ένα ταξί..λέω και παίρνω τηλέφωνο
-ΑΠΕΡΓΊΑ ΣΟΒΑΡΑ; φωνάζω στην κοπέλα στην άλλη άκρη της γραμμής
-Εύη ηρέμησε... Λέει η χρυσά και εγώ πετάω το κινητό μου με δύναμη στο πάτωμα και αφήνω τα δάκρυα μου να κυλισουν στα μάτια μου...
Λένε πως όταν χάνεις ένα πρόσωπο που αγαπάς πληγωνεσαι... Εγώ δεν πληγωθηκα, δεν νιώθω τίποτα πια...ένα τεράστιο κενό. Ή καλύτερη μου φίλη με χρειάζεται θέλει να είμαι δίπλα της και εγώ είμαι ανημπορη να πάω κοντά της...
-Ναιλλ...ακούω την αφροδιτη να μιλάει στο τηλέφωνο μέσα στους λυγμούς της
-Σε παρακαλώ έλα να πας στο νοσοκομείο...θα σου πω μετα λέει και το κλείνει
Κάθομαι στον καναπέ και απλά κοιταω τον τοίχο.
Γιατί; Γιατί αυτή; Είναι νέα, όμορφη, έξυπνη δεν της αξίζει κάτι τετοιο... Είναι τόσο καλη, είναι φίλη ,είναι αδερφή ,είναι μητέρα ,είναι εχθρός ,είναι τα πάντα μου...όχι...όχι τώρα.
Ή πόρτα χτυπάει ανυπόμονα...
Ή αφροδιτη ανοίγει την πόρτα και βλέπουμε τον λουι και τον ναιλλ στην είσοδο..
-Ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα λέει ο ναιλλ και ο αφροδιτη χωρίς να πει τίποτα πέφτει στην αγκαλιά του...
-Τι έγεινε ;που είναι ή Μυρτώ; γιατί είστε σε τέτοια χαλια; Ποιος είναι στο νοσοκομείο; Λέει ο λουι και με κάνει να σκεφτώ πως ίσως είχα κάνει λάθος για τον χαρακτήρα που είχα σχηματίσει σε αυτόν...Ίσως νοιάζεται τελικά για κάτι σε αυτον τον κόσμο, και έχω μία μικρή υποψία πως αυτό το κάτι είναι ή Μυρτώ αλλά οι σκέψεις φεύγουν γρήγορα από το μυαλό μου καθώς ο ναιλλ και οι υπόλοιποι τρέχουν προς το αμάξι...
-Που πάμε; Λεει ο ναιλλ που κάθεται στην θέση του οδηγού.
-Στο Medical Center Of London λέει η αφροδιτη και σκουπιζει τα μάτια της.
-Είναι καλά; Τι έγεινε; Είναι σοβαρά; Συνεχίζει να μας βομβαρδίζει με ερώτησης ο λουι από την μπροστά θέση αλλά καμιά δεν έχει το κουράγιο να του απαντήσει.
-ΜΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΓΑΜΩ!! φωνάζει ο Λουι και ο ναιλλ από τον τρόμο του κάνει έναν επικίνδυνο ελιγμό στον δρόμο.
-Θα σου πω απλά σκασε, λέω με ίδιο επιτακτικό τόνο στη φωνή μου.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα και επιστρατευω όλο μου το κουράγιο για να του εξηγήσω τα πάντα.
***
-Και γιατί να το κάνει αυτό; Λέει ο Λουις με δάκρυα στα μάτια, το ότι δακρυσε μου φάνηκε περίεργο αλλά δεν είναι ώρα για ερωτήσεις τώρα.
Το αυτοκίνητο σταματά μπροστά στα επείγοντα και παρκάρει, όλοι βγαινουμε γρήγορα και κατευθυνομαστε προς την ρεσεψιον
-Το δωμάτιο της δεσπινις Κύρκου...λέει ο λουι στη κοπέλα
-Μάλιστα ένα λεπτό να κοιτάξω
-Λίγο γρήγορα όμως λέει ο αυτός πιο δυνατά και χτυπάει το χέρι του στο πάσο
-Λουι σε παρακαλώ ηρέμησε λέει ο ναιλλ
-Μην μου λες τι να κάνω γυρίζει ο λουι και του λέει
-Το Β37 λέει η κοπέλα φανερά φοβισμένη
-Πάμε λέει ο λουι και με τραβαει από το χέρι...
Φτάνουμε στο δωμάτιο γρήγορα αλλά βρίσκουμε την πόρτα κλειστή ο λουι την ανοίγει και βλέπει πολλούς γιατρούς και νοσοκόμες γύρω από το σώμα της Μυρτως, μα τι κάνουν; ς να την συνεφέρουν.
-Πρέπει να περάσετε εξω... Μας λέει μία ευγενική νοσοκόμα αλλά ο Λουι μάλλον έχει μαι διαφορετική άποψη για το θέμα καθώς δαγκώνει τα χείλια του στο άκουσμα του λόγου της νοσοκομας
Αλλά τελικά το μόνο που μπορεί να προφέρει ειναι
-Είναι καλά; Ενοω θα γίνει καλά ε;
Ή νοσοκόμα του ρίχνει ένα παρηγορητικο βλέμμα
-Κάνουμε ότι μπορούμε του λέει και μας οδηγεί προς την έξοδο του θαλάμου..
Όλοι καθόμαστε στις καρέκλες αλλά ο Λουι περπατάει νευρικα στον διάδρομο και κάθε τόσο σκουπιζει τα μάτια του...
Το τηλέφωνο του Ναιλλ χτυπάει και μας βγάζει από τον λήθαργο μας
-Ναι; Έλα, είμαστε στο νοσοκομείο με τα κορίτσια, ή Μυρτώ είναι κρίσιμα, εντάξει , στο Medical, εντάξει. Λέει και το κλείνει
Γυρίζει προς την Χρυσα
-Θα έρθουν και οι άλλοι
-Εντάξει απαντάει αυτή και ξανασυγκεντρώνεται στις σκέψεις της.
Μετά από 10λεπτα ο Λουι είχε κουραστεί να περπατάει πέρα δώθε και είχε κάτσει σε μία καρέκλα αλλά συνέχιζε να προδίδει την νευρικότητα του χτυπώντας το πόδι του στο πατωμα... Τα υπόλοιπα αγόρια δεν άργησαν να ερθουν με καφέδες για όλους,άμα ο Λουι έπινε έναν καφέ τώρα θα εσκαγε, ευτυχώς αρνείται ευγενικά την προσφορά των φίλων του και κρύβει πάλι το πρόσωπο το ανάμεσα στα χέρια του καθώς του ξεφεύγει μία βαριά ανάσα.
-Είσαι καλά; Μου λέει ο λιαμ και μου δίνει ένα καφέ.
-Προσπαθώ να είμαι θετική λέω και προσπαθώ να του χαμογελασω αυτός δεν φταίει σε τίποτα.
-Είμαι εδώ μαζί σου... Ενοω είμαστε, είμαστε εδώ μαζί σας λέει και κοκκινίζει, μα τι συμβαινει;
- Ευχαριστώ λέω και γερνω το κεφάλι μου στον ώμο του.
Ή νοσοκόμα βγαίνει έξω και ο Λουι κατευθείαν την πλησιάζει...
*Right now i wish you were here with me*😖
-και οτι καταλαβατε, καταλαβατε😉😉😉
