Hunted by Angels (voltooid)

~25~

De volgende dagen vlogen voorbij. Mijn zenuwen groeiden naarmate vrijdag dichterbij kwam. 's Ochtends en 's middags ging ik samen met Aiden en Luca naar school. Het geroddel en gefluister was naarmate de week vorderde steeds minder geworden maar niet helemaal opgehouden. Verder had ik geen last meer gehad van bemoeiende mensen die dachten dat het leuk was om dingen te vragen die hun helemaal niets aangingen. Een rede daarvan was ook dat Aiden iedereen die ook maar iets te dichtbij kwam een boze blik toewierp, dat had heel veel geholpen.

Luca's humeur was de afgelopen dagen ook steeds meer verbeterd. De gesprekken tussen Aiden en Luca verliepen stroef, maar ze waren er wel. Aiden kapte Luca niet elke keer af en Luca maakte voorzichtig weer grapjes. Toen Aiden voor het eerst weer moest lachen om Luca lichtten de ogen van beide jongens op. Ik stond erbij als een trotse moeder. Het was eindelijk weer iets waar ik om kon glimlachen, echt glimlachen.

Het was vrijdagmiddag en school was net afgelopen. Ik liep samen met Aiden naar zijn motor. Overal om me heen waren meiden druk bezig met zich mentaal voorbereiden op het gala. Sommige hadden een telefoon tegen hun oor gedrukt terwijl ze met grote armzwaaien iets duidelijk probeerde te maken aan degene aan de andere kant van de lijn. Meiden liepen in groepjes weg en propte zich met tassen van allerlei bekende merken in dure auto's.

Ik stapte hoofdschuddend bij Aiden achterop en klemde mijn armen om hem heen. "Kunnen we eerst nog even langs mijn huis? Ik moet nog wat ophalen voor vanavond," vroeg ik. Ik had mijn jurk en mijn schoenen voor het feest vanavond nog daar liggen. Aiden knikte en bracht de motor brullend tot leven.

*****

Als bevroren stond ik in mijn kamer. Alle herinneringen kwamen weer in één klap bij me binnen toen ik mijn kamer inkwam. De spullen in mijn kamer herinnerden me aan Maud. De foto's aan de muren herinnerden me aan de afwezigheid van mijn ouders. Ik slikte het brok in mijn keel weg en keek naar de grond terwijl ik naar mijn kledingkast toeliep.

Krampachtig probeerde ik mijn ogen op de kleding voor me te houden en niet door de kamer te laten zwermen. Met trillende handen pakte ik mijn jurk van de haak. Ik sloot mijn ogen en probeerde de herinnering die bij het kopen van de jurk weg te drukken. Maud was erbij geweest en het was de eerste keer dat ik Aiden ontmoet had. Een klein glimlachje vormde op mijn gezicht toen ik eraan terug dacht.

Het leek al zo lang geleden. Toen was ik nog onwetend, onzeker en verlegen. Nu had ik antwoorden en was een stuk zelfverzekerder.

Ik pakte alle dingen die ik nodig had om me klaar te maken voor vanavond. Toen ik alles had stopte ik het in een plastic zak en liep weer naar beneden. Ik trof Aiden aan voor een foto van mijn ouders en mij. "Jullie lijken zo gelukkig hier," zei hij zacht toen hij mijn voetstappen hoorde. Ik slikte en knikte. "Ik was gelukkig. Totdat ze steeds meer weggingen en ik ze begon te missen. Elke dag weer rende ik van school naar huis in de hoop dat ze thuis waren gekomen. Helaas was dat nooit het geval."

Ik vervloekte mezelf toen ik dat zei. Door mijn eigen woorden werd de deur naar mijn emoties weer open gezet. Ik keek snel weg toen ik Aidens blik op me voelde. Ik zoog mijn longen met lucht en hield mijn adem even in. In die tijd sloot ik alle emoties weer op en liet mijn adem weer los.

"Zullen we?" vroeg ik aan Aiden en draaide me weer naar hem om. Zijn ogen gleden over mijn gezicht, opzoek naar iets wat mijn gedachten kon verraden. Toen hij niets vond wreef hij vermoeid over zijn gezicht en knikte. Ik liep langs hem heen naar buiten en stopte mijn tas voorzichtig onder de zitting. "Hebben jullie eigenlijk al een pak?" vroeg ik de hoop de aandacht van mij af te leiden.

"Moest dat dan?" bromde Aiden. Ik sloeg hem tegen zijn schouder. "Aiden! Zonder pak mag je niet naar binnen!" riep ik paniekerig. Zonder Luca en Aiden zou ik Maud niet onder ogen kunnen komen, ik kon het niet aan. Aiden lachte en zei, "Rustig maar, Olivia. We hebben het allemaal geregeld." Mijn zenuwen verdwenen weer een beetje en ik zuchtte. "Grappig man. Dit soort grapjes kan ik echt waarderen nu mijn hele leven over hoop ligt," spuugde ik sarcastisch.