Hunted by Angels (voltooid)

~29~

Ademloos keek naar alle kleuren die rondzwermden om mijn handen. Sommige vlogen langzaam uit de grote bal en kronkelden zich om mijn handen, zoekend leek het wel. Ze zweefden weer terug in de bal en begonnen steeds harder te kronkelen.

Uit het niets zweefden nog meer energieën van alle gevallen engelen naar de bol in mijn handen die steeds groter begon te worden. De donkere kleuren van gewonden vlogen rechtstreeks naar de kleden aan de muren en op de grond. Met elke lichtstraal die in de kleden terecht kwam gingen ze minder fel schijnen.

De gevallen engelen grepen naar hun borst en scheurden hun shirt open van de pijn. Hun nagels kraste en klauwde over hun huid en lieten rode en bloederige striemen achter. De wind begon mijn kant op te waaien en nam alle energieën met zich mee.

De energieën bundelden zich in één grote bol in mijn handen en verlichten de hele ruimte. Ik deed mijn ogen weer open en keek naar de gevallen engelen. Vol verbazing keek ik rond.

Ik kon de energieën zien.

Ik kon ze zien zonder mijn ogen dicht te doen. De energieën in mijn handen begonnen nog harder te kolken en wild te bewegen. Ze maakte zich los van het bolwerk en gleden als slangen over de grond. Bij elk van de lichamen van de gevallen engelen bleven ze even hangen en cirkelden ze als een jager om hun prooi heen. Uiteindelijk gingen ze weer weg en vervolgden hun weg langs de lichamen.

De gevallen engelen waar nog niet alle energieën uit waren zaten of lagen op de grond en schreeuwden het uit van de pijn. De energieën die langs ze gleden trokken de energieën aan die nog in hun lichamen kronkelden.

De energieën kwamen steeds dichterbij Aiden en ik keek rond, opzoek naar Luca. Luca aanschouwde het tafereel met open mond. Ik nam aan dat hij de energieën niet kon zien en zich afvroeg waarom de gevallen engelen stuk voor stuk neervielen. De twee hulken van mannen die hem tegenhielden lagen ondertussen ook op de grond.

"Luca!"

Mijn stem klonk boven het geschreeuw en gejammer uit. Ik voelde me vreemd, bijna hol. Alle gebeurtenissen waren nog niet tot me doorgedrongen. De kreten van pijn dreunden door mijn schedel maar settelden niet in mijn hersenen. Luca's hoofd schoot mijn kant op en hij ving mijn blik.

Zijn bruine ogen waren zo groot als schoteltjes en zijn ademhaling was gejaagd. Hij kwam mijn kant op gejogd terwijl hij met een grote boog om iedere gevallen engel heen liep. "Olivia, wat doe je?" vroeg hij ademloos terwijl hij nog eens een blik op wierp op het slagveld. De rode jurk van Maud viel op tussen alle zwarte kleren. Ze zat tegen het podium aan en had haar blik strak op me gericht. In haar ogen flikkerden iets van woede en ontzag. Haar ogen hielden die van mij gevangen, ik kon niet wegkijken.

De energieën die door haar lichaam stroomden waren nog steeds helder, ondanks dat de helft miste. Het moest pijn doen aan al het geluid om me heen te horen, maar ze gaf geen kik, ze keek alleen.

Ik rechte mijn rug en veegde met mijn arm over mijn bezwete voorhoofd. Ik was in tegenstelling tot al die andere keren dat ik mijn krachten gebruikt had totaal niet moe. Het leek alsof mijn nieuwe krachten alle deuren naar extra energie hadden open gezet en alsof ze alle blokkades uit mijn aderen hadden gespoeld.

Het leek alsof er in mijn bloed allerlei luchtbelletjes omhoog borrelden en uit elkaar spatten tegen de binnenkant van mijn huid. Prikkelingen trokken onafgebroken over mijn huid en ik voelde me krachtig.

Ik hoorde de snelle ademhaling van Luca achter me en draaide me naar hem om, weg van Maud. Ik bestudeerde zijn energieën en zag dat de kleuren er allemaal nog waren. Met gefronste wenkbrauwen keek ik rond. Elke gevallen engel miste een deel van energieën. Waarom Luca en ik dan niet?