"Seraphina, I love you. I really do. Please do me a favor of letting you as my only woman in my life. My half..." Napatakip ako ng bibig ng sabihin iyon ni Gideon sa harapan ko. Nakaluhod siya habang hinihintay ang sagot ko. It is my birthday and I got my biggest surprised.
"No... You can't, hindi pwede, Gideon." I looked at him apologetically. Kaagad ko siyang pinatayo bago pa may makakita sa kanya. Nasa resort kami ngayon para sa birthday ko pero hindi ko akalain na magppropose siya sa akin. I hold his hands. "You don't deserve me. I'm sorry. I love you but I can't marry you right now. Alam mo naman ang sitwasyon ko. Kung ano ako..."
"Does it matter? I don't care. I don't care whoever you are because I love you. All I have been thinking right now is to marry you and as return, you break my heart..." Binitawan niya ang kamay ko at umalis sa gazebo na kinalalagyan naming dalawa. I sighed as I watch him leave.
Hindi sa ayokong magpakasal pero hindi pwede. Being a sirens means you have many rules to follow, many consequences to take in and it was not good a thing for me. It is a punishment. A curse.
Sasabihin ko naman ang lahat ng iyon kay Gideon pero nauna na kaagad ang pagtatampo niya. Hinanap ko siya sa buong resort at natagpuan ko siya sa suite naming dalawa.
"Gideon, mahal, sorry..." Lumapit ako sa kanya at saka ko siya niyakap sa likuran. He was looking at the window. Kita roon ang infinity pool. Pinatong ko ang baba ko sa balikat niya. "I'm sorry but I can't say yes right now. I'll need to go back to Proserpina sooner or later."
He sighed and he looked at me. Pinapunta niya ako sa harapan niya. "Why do you have to go back?"
"Because of our baby, Gideon. I need to go back for the welfare of our child." I nodded at him and smiled as he looked at me with confused expression. "We have a child."
I sighed and let us sat on the edge of the bed. Doon naman ako nagpaliwanag. "I'm carrying your child that's why I need to go back in Proserpina because sirens do not bear their child, they will put the baby on the maternal shell. Hindi kami katulad ng mga tao na siyam na buwan, limang buwan lang ang kabuuan sa amin bago mailuwal ang bata."
"And I'm almost five months pregnant that's why I need to go back before we lose the baby. She will die in my womb if I didn't put her on the maternal shell."
"Pero mapapahamak ka kung babalik ka roon, Sera." kita ko sa mata niya ang pag-aalala para sa akin. Hindi ko makita sa mata niya ang saya na may anak kaming dalawa.
Kung ako kasi ang tatanungin ay masaya ako. Masaya ako na may anak kami at nadala ko ito ng ilang buwan sa sinapupunan ko. Sirens don't let their baby stayed on their womb, they automatically put the babies on the maternal shells bago pa man mag-one month ang bata dahil mamatay ito kapag nagtagal sa ina. Swerte ko na rin siguro na tao ang tatay ng anak ko dahil nabuhay siya sa sinapupunan ko ng four months. Nalaman ko lang na buntis ako noong nakaraang linggo. Naramdaman ko na lang bigla ang tibok ng puso niya. It was the sign on sirens.
At kinumpirma iyon ng kaibigan kong si Vienna na isa ring siren na dito na naninirahan sa lupa. Sabi niya ay kailangan kong makabalik kaagad sa Proserpina para hindi mamatay ang anak ko. May iba rin kasi siyang kaibigang sirens na katulad ng sitwasyon ko kaya alam niya.
The maternal shells are like cocoons, it will covered the baby to protect them while they grow inside of it. I got worried for my baby but Vienna said it clearly that my daughter will be fine kahit wala siya sa maternal shell ng ilang buwan. I already knew her gender because Vienna saw it on her visions.
That's also one of our abilities. To see the future. Pero hindi ang kapalaran namin kundi ang sa iba, at kakaunti lang ang nabibigyan ng ganoong abilidad. Unlucky, I don't have that ability.
