အချစ်ကို ဦးစွာပေးအပ်ခဲ့မိသော

အခ်စ္ကို ဦးစြာ ေပးအပ္ခဲ႔မိေသာ

ညတစ္ညဟာ အနည္းငယ္ ရင့္က်က္လာေတာ့…
သူ႕ဝသီအတိုင္း တိတ္ဆိတ္စျပဳလာတယ္…

ဖာသိဖာသာ ဆိတ္ျငိမ္မႈမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္မိစြာနဲ႔ အခန္းမီးကိုမိွတ္…စာၾကည့္စားပဲြ မီးအိမ္ ဝါက်င့္က်င့္ေလးကိုပဲ အနည္းငယ္ပိုျပီး ေတာက္ပလာေအာင္ ခ်ိန္ညွိလိုက္တယ္…

စားပဲြေပၚမွာေတာ့…ညေနကမွ……
အံဆဲြရဲ႕…ဟိုးေအာက္ဆံုးကေန ျပန္ရွာျပီး ထုတ္ယူထားခဲ႔တဲ႔…ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္

ဒိုင္ယာရီ…

ဒိုင္ယာရီေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တယ္…
သူတို႕ေတြဟာ…လွပတဲ႔ အမွတ္တရေတြကို သိမ္းဆည္းထားေပးဖို႕ တတ္နိုင္သလို…
ဝမ္းနည္းဖြယ္ နာက်င္မႈေတြကိုလည္း…
စကားလံုးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲျပီး စာမ်က္နွာေတြထက္ ခပ္ေရးေရး  အတိတ္တစ္ခုအျဖစ္ ခ်န္ထားရစ္ဖို႕
ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို အခြင့္အေရး ေပးတယ္ေလ…

ဒိုင္ယာရီေတြမွာ…
အနာဂတ္ကို ၾကိဳမျမင္နိုင္တဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ…

ပစၥဳပၸန္နဲ႔ ကင္းကြာလြန္းေနျပီျဖစ္တဲ႔…
တစ္ခ်ိန္က ရင္ကို အကဲဆတ္ ထိခတ္ခဲ႔မႈေတြ…
ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ပက္သက္ဆက္ႏြယ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလ
အစဥ္အျမဲ…ရွင္သန္ေနၾကတယ္

တစ္ခါတစ္ခါ ရင္နာစရာေကာင္းတယ္…
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ရင္နင့္ဖို႕ ေကာင္းသလို တစ္ခါတစ္ရံ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဟာသဆန္ျပန္တယ္…

ဟုတ္တယ္…ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာတယ္…
တစ္ခါတစ္ရံ အျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕…
ခံစားခ်က္ေတြကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္း
ေနရတာထက္…ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕…ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္လည္သိျမင္တာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ထိန္းေက်ာင္းနိုင္ဖို႕ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု အစပါ…

အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒိုင္ယာရီေတြကို တမ္းတမ္းတတ မက္မက္ေမာေမာ ျပန္ဖတ္တတ္တဲ႔ အက်င့္တစ္ခုရိွတယ္…

အတိတ္စာမ်က္နွာေတြကို ျပန္လွန္မိတိုင္း
ကြ်န္ေတာ္ဟာ တကယ္ပဲ ဒီလိုလူမ်ိဳးလားလို႕ အံ႔အားတသင့္ေတြးမိတတ္သလို…