mr. Styles

Part 68

3 μηνες μετα

Ο αναπτηρας στο χερι μου φωτισε αμυδρα το σκοτεινο μου δωματιο. Οι πορτες ολες κλειστες, τα παραθυρα σφραγισμένα εδω και καιρο.

Πεταρισα τις βλεφαριδες μου γελωντας ειρωνικα με τον εαυτο μου. Τι ωραια που ειμαι. Επιτελους μονη, κλεισμενη σε ενα δωματιο εδω και μηνες, για να συζητησω με τον ευατο μου, αφου δεν ειναι αυτος εδω, κοντα μου. Πηρα τον αναπτηρα που εκαιγε. Αντικρισα την ομορφη φλογα που στεκοταν πανω του, αερινη, ομως εκαιγε και κατεστρεφε. Οπως αυτος.

Περασα τη φωτια πανω απο το χερι μου. Το εκαψε λιγο, το δερμα μου μαυρισε αλλα μου αρεζε η αισθηση. Ηθελα να το κανω συνεχεια αυτο. Οχι για να αυτοκτονησω φυσικα. Αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που σκεφτομουν, η αυτοκτονια.

Ακομα τον περιμενα, ακομα πιστευω οτι παιζει κρυφτο μαζι μου, οτι αναπνεει και ειναι τριγυρω. Παντα του αρεζαν οι πλακες και τα ψεματα, παντα ηθελε να κοροιδευει εμενα οσο καλος και στοργικος ηταν πριν το συμβαν.

Το συμβαν.

Δεν ηταν ονειρο τελικα. Το συνειδητοποιησα λιγες μερες πριν, οτι δεν ηταν τελικα η ηλιθια φαντασια μου. Ακομα αποτυπωμενες στο κεφαλι μου οι σκουροχρωμες μπουκλες του. Τα ομορφια σμαραγδια ματια του. Δεν μπορουσα να στεναχωριθω αλλο, μπορει να ειχα και καταθληψη αλλα δακρυα δεν ετρεχαν αλλο, δεν μπορουσαν. Ο λεμος μου ειχε στεγνωσει αλλα αρνηθηκα να παω να πιω νερο. Δεν θελω να βγω εξω στη κουζινα για τωρα.

Το σωμα μου μπορω να πω ειναι ακινητοποιημενο για μερες εχοντας μονο τη 'διαθεση' για να παω να φαω μια φορα την ημερα. Τις υπολοιπες ωρες καθομαι εδω, βυθισμενη στο πανεμορφο σκοταδι μου με τον αναπτηρα. Δεν ανοιγα τα παραθυρα για να δω τις φιλες μου τις σταγόνες. Πρεπει να αυτες να με ειχαν παρατησει.

Φωναζα αρκετες φορες το ονομα του ή εψαχνα το σπιτι. Εψαχνα τις ντουλαπες σε περιπτωση που κρυβοταν μεσα οπως ειχα κανει εγω. Φοβομουν πως γελουσε πισω απο τη πλατη μου με τη αθλια καταντια μου. Ημουν σωμα χωρις ψυχη, μου την πηραν οι πικρες λεξεις οτι η αγαπη μου πεθανε. Ολοι λενε ψεματα, δεν ξερουν. Δεν γνωριζουν πως απλα θελει να παιξει παιχνιδια και να με πληγωσει περισσοτερο.

Απλα κρυβεται. Περασα ξανα τον αναπτήρα πανω απο το χερι μου στο ηδη μαυρισμενο μου δερμα. Ειχα αρκετα έγκαυματα αλλα δεν με ενοιαζε, με εκανε να νιωθω ζεστη, η φλογα φωτιζε τον σκοτεινο μου κοσμο. Σαν πισσα η καρδια μου ετρωγε και το τελευταιο μου κομματι. Ειχα καταστραφει, ημουν σχεδον σιγουρη. Τα ματια μου κενα χαζευαν με ιδιαιτερο ενδιαφερον το ξυλο πανω στο κρεβατι μου. Εκλεισα τον αναπτηρα. Ακουμπησα απαλα το ξερο δερμα μου δαγκώνοντας το κατω χειλος μου. Ενιωσα ενα τσουξιμο, εναν πονο αλλα δεν συγκρινεται με τον ψυχικο.