Ποιηματάκια από την ανοιγμένη καρδιά του συναισθήματος

Χαμένη στα παραμυθάκια της μνήμης

Μεγάλωσα  με αυτά.
Τα παραμυθάκια της παιδικής ηλικίας.
Αυτά μόνο διαμορφώνουν τη φαντασία.
Το διαβασμά τους μας δίνει παντοτινή μνήμη.
Η γνώση μετέδωσαν και στην ενήλικη ηλικία.
Μας έμαθαν να είμαστε μεγάλοι και παραμένει μέσα μας παιδική ψυχή.

Υπάρχουν και παραμύθια ανθρώπων μόνο.
Χωρίς τίποτα.
Δεν είναι πάντοτε όμορφα.
Ανθρώπινα λόγια κάποιες φορές ξεριζώνουν καρδιές.
Πλάθουν ότι θέλουν για τη πάρτη τους.
Να ικανοποιήσουν τα κρυμμένα τους συμφέροντα.
Τα λόγια είναι παραμύθια για τη μνήμη και τη συνείδηση.
Χάθηκα και εγώ στα παραμύθια της μνήμης μου.
Όχι μια, πολλές φορές.
Εκεί έζησα, όχι πάντα ευτυχισμένη.
Όταν τελείωσε το λεγόμενο παραμύθι,
άφησε μόνο ένα άδειο κενό.
Ήταν και τελείωσε.
Έφυγε και τέλος ευτυχισμένο δεν είχε.
Όμως δεν πειράζει.
Αφού δεν ήρθε το τέλος,
ώρα να το αναζητήσουμε μόνοι μας.
Ήρθε καιρός για μια κίνηση.

Πίσω από κάθε δυστυχία, θα κρύβεται μεγάλη γαλήνη.
Δύσκολο για τη ακοή.
Όμως πάντα υπάρχει ελπίδα για ένα ευτυχισμένο τέλος.
Όλα τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Ακόμα και το καημένο κοριτσάκι είχε το επιθυμητό τέλος της.
Αφού μετά το θάνατος της συνάδισε τη γιαγιά της στο ουρανό.
Δεν ανήκε ποτέ στη κάτω γη στην αισχρότητα των ανθρώπων που δεν νοιάζονται ποτέ.

Τα παραμυθάκια των ανθρώπων μένουν μόνο στη μνήμη μας.
Τα δικά μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα στις καρδιές μας.
Χαμένη ήμουν και γω.
Πόση είναι η λαχτάρα να ξαναβρείς το ευατό σου.

Ώρα να ζήσουμε το παραμυθάκι μας.
Να αναζητήσουμε τη χαρά μας.
Καθένας αξίζει κάτι.
Ακόμα και οι πιο αισχροί.
Φτιάχνουν παραμύθια.
Δεν θα ζήσουν ποτέ σε αυτά.
Τα αληθινά.

Κανένας ποτέ δεν είναι χαμένος.
Η αγαπημένη αναζήτηση των αληθινών παραμυθιών φτάνει.
Ας την ακολουθήσουμε.
Θα μαστε χαμένοι στα δικά μας προσωπικά παραμύθια.
Δημιουργημένα από εμάς.
Ποτέ από τους άλλους.

Τα δικά μας παραμυθά είναι δικά μας.
Ας χαθούμε μέσα σε αυτά, με τους αγαπημένους μας.

Μια απλή ευχή.
Ένα παραμύθι δικό μας άρχισε.