Starstruck

Χόρεψε για μένα

Chapter 7

Mel's P.O.V.

Η φασαρία της πόλης, τα φώτα του δρόμου και οι περίεργοι περαστικοί με οδηγούν εκεί που φαινομενικά δεν θα έπρεπε να είμαι. Το περπάτημα μου γρήγορο καθώς πλησιάζω την γνώριμη γειτονιά του, μη ξέροντας ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό. Με την αντιστοφή της παλάμης μου σκουπίζω τα φρέσκα δάκρυα που καλύπτουν τα μάγουλα μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου, με τις παλάμες μου να τρίβουν τα μπράτσα μου προσπαθώντας να ανεβάσουν στο ελάχιστο την θερμοκρασία του σώματος μου. Χτυπάω δυνατά την πόρτα του ευχόμενη να είναι εκεί.

Τα φώτα ανάβουν και μετά από λίγο βρίσκεται μπροστά μου, στηρίζοντας το σώμα του στη κάσα της πόρτας, με τα μάτια του να λάμπουν και τα χείλη του να έχουν σχηματίσει ένα χαμόγελο ικανοποίησης. 

"Ήρθες να σε γαμήσει ο μαλάκας; Λυπάμαι αλλά απόψε είμαι κλεισμένος!" μου λέει και πάει να μου κλείσει τη πόρτα, αλλά το χέρι μου πιάνει το καρπό του.

"Zayn.." κλαψουρίζω με δάκρυα να κυλούν απρόσκλητα και ανεπιθύμητα στα μάγουλά μου, καθώς θυμάμαι όσα διαδραματίστηκαν πριν λίγο.

"Melanie.. κλαις;" με ρωτάει σαστισμένος. Γνέφω καταφατικά και εκείνος με σφίγγει στην αγκαλιά του, με τα χείλη του να φιλούν απαλά το μέτωπο μου και το κεφάλι μου να είναι ακουμπισμένο στο θώρακα του, ακούγοντας έτσι τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς του.

"Σσσσς ηρέμησε.. πάμε μέσα." ξετυλίγομαι από την αγκαλιά του και μπαίνω μέσα, καθώς εκείνος κλείνει την πόρτα και με ακολουθεί. Βγάζω το jean μπουφάν μου και κάθομαι στο καναπέ, με τα πόδια μου μπροστά από το στήθος μου και τα χέρια μου να τα αγκαλιάζουν. O Zayn κάθεται δίπλα μου και κοιτάει νευρικά το πάτωμα.

"Mel;" γυρνάει και με κοιτάει, αλλά κοιτάω αλλού με σκοπό να κρύψω το πρόσωπο μου.

"Κοίτα με!" με προστάζει με ήρεμη αλλά και σίγουρη για τον εαυτό του φωνή. Τον αγνοώ..

"Γαμώτο κοίτα με!" ο τόνος της φωνής του δυναμώνει κατά πολύ και τα δάκτυλα του ασκούν δύναμη στο πιγούνι μου, αναγκάζοντας με να γυρίσω να τον κοιτάξω. Τα μάτια του ανοίγουν και τα χείλη έχουν σχηματίσει ένα "ο".

"Ποιος σου το έκανε αυτό;" με ρωτάει καθώς τα δάκτυλα του επεξεργάζονται την μελανιά που κοσμεί το πρόσωπο μου. Ο αντίχειρας του πιέζει λίγο παραπάνω το δέρμα μου και τα μάτια μου σφραγίζουν καθώς ο πόνος είναι αφόρητος. Τα δόντια μου σφίγγουν και προσπαθούν να διαχειριστούν το πόνο. Δεν θέλω να με λυπάται, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι για λύπηση. Απομακρύνεται από κοντά μου και χάνεται μέσα στο τεράστιο σπίτι του. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκεται μπροστά μου, ακουμπώντας πάνω από την μελανιά λίγο πάγο.