Herkesin,
Bir umudu vardır,
Bir savaşı,
Bir kaybedişi,
Bir acısı,
Bir yalnızlığı,
Bir hüznü....
Çünkü ;
Herkesin bir gideni vardır.
İçinden bir türlü uğurlayamadığı.
Bu satırlarda gizliydi benliğim, gün yüzüne çıkmaya çalıştıkça, kanatlarımdan biri...
Selamçok fazla geciktiğini biliyorum ama gerçekten bu aralar yazarken zorlanıyorum.Emin olmadığım bir bölüm oldu.1. Bölümün girişbölümündeki gibi ilgi görmemesi beni biraz üzdü ama yapacakbirşey yok sizde hikayenin devam etmesini istiyorsanızarkadaşlarınıza önerebilirsiniz.Şimdiden teşekkürler. Bu arada bu bölümüElifFcoluir kullanıcıdan bahset ya ithaf ediyorum beni hikayebaşladığından beri yalnızbırakmadı ve severek okudu teşekkürler elif seni seviyorum 💕
Multi: Geçen ki bölümde Rüya'nın Özgür'ü izlemesi o bölümde koyamamıştım.
Teoman-çoban yıldızı bitiyorsa başasarın
Karşımdaki Özgür'dü.Bir anda hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Hem gülüyordum, hem ağlıyordum.Özgür gözlerini açtı, ne olduğunu anlamıyor gibiydi.Anında sıkıca sarıldım.Öyle bir sarıldım ki, bir daha bırakmayacak gibi.Hem hıçkıra hıçkıra ağlıyor hem Özgür'e sarılıyordum.Sonunda kollarını belime sardı.Yüzümü boynunun girintisine sakladım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Konuşsana Özgür, neden susuyorsun" zaman durmuştu sanki benim için bu odada sadece ikimiz var gibiydi.
Özgür kollarımın arasından çıktı ve anlayamadığım gözlerle bana baktı.Acı doluydu, üzgündü.
"Özgür, bak buradayım" deyip elini tuttum."Yanındayım bir daha bırakmayacağım bu eli" Özgür hala konuşmuyordu.
"Özgür, sevgilim konuşsana" deyip elini biraz daha sıkıca tuttum.Tepki vermiyordu.
"Benimle gelir misin" dedi elimi bırakırken kalbimden bir şey eksildi o an yinede hevesle başımı salladım.Peşinden hızlı adımlarla ilerledim.Beni mutfak tarzı bir yere götürmüştü.Neden buraya geldiğimiz hakkında bir fikrim yoktu.Benim tanıdığım Özgür beni özlediğinde sıkıca sarılır ve belli bir zaman sonra kollarımdan çıkardı.Özgür neden böyle davranıyordu.
Bana sandalyeyi gösterip oturmamı işaret etti.Dediğini yapıp oturdum.O da karşımdaki sandalyeye geçti.
"Bak şuan duyacaklarına inanmayacaksın biliyorum ama şuan anlatacaklarımdan başka gerçek yok" dedi ve derin bir nefes aldı.
"Ben Özgür değilim" dedi, şaka yapıyor olmalıydı.
"Sevgilim daha yeni kavuştuk neden hemen böyle sinir bozucu şakalar yapıyorsun" diyerek gülümsedim.Fakat Özgür'ün yüz ifadesinde bir mimik bile değişmemişti.Öyle soğuk bakıyordu ki.Benim Özgür'üm böyle bakmazdı.O hep sıcacık bakardı.Gözlerine baktığınızda içiniz ısınırdı.
