The Beauty And The Beast - The Luna Magia Trilogie - 1.

Chapter 16.

[Emmarald Feline Ramirez]

Langzaam open ik mijn pijnlijke oogleden. Mijn keel is droog en net zo pijnlijk als mijn ogen.

'Je bent bij,' zegt een rauwe stem.

'No shit sherlock,' zeg ik spottend terwijl ik zachtjes met mijn ene hand over mijn slaap wrijf.

De man gromt woest en roept:'Ophouden!'

'Met wat? Over mijn slaap wrijven? Sorry hoor,' zeg ik rollend met mijn ogen.

'Emmarald Feline Ramirez, ophouden!' Schreeuwt hij door de kamer.

'Hoe weet jij mijn naam?!' Roep ik schuw.

De man grijnst vals en loopt door de kamer. Het is geen verschrikkelijke kamer overigens. Er staat een paars, wit bed. Een paar stoelen, waaronder degene waar ik op zit. Het is net mijn kamer.

'Dus je herkent me niet meer?' Vraagt hij als hij tegenover me gaat zitten.

'Nee,' zeg ik. 'Dat was toch al duidelijk?'

Hij gromt weer:'Heb jij een doodswens ofzo?!'

'Nee,' zeg ik glimlachend. 'Dat was toch duidelijk?' Herhaal ik.

De klap kwam niet echt onverwacht maar hij brandt wel. Ik spuug wat bloed naar de grond als ik mijn hand tegen mijn wang zet. Als ik mijn andere hand wil gebruiken merk ik dat die wel vast zit aan de stoel.

Deze man is blijkbaar niet van plan een gezellig gesprek te voeren.

'Waar was dat voor?!' Roep ik uit.

'Fun,' zegt hij. 'Als je niet meewerkt zullen er nog meer volgen.'

'Wat moet je van me?' Sis ik.

'Van jou niks. Ik wil weten hoe het is met koning Ramirez.'

Hij is uit op Mason, dat is duidelijk.

'Koning Ramirez?' Vraag ik.

'Ja.' Zijn tanden knarsen.

'Bestaat niet,' zeg ik emotieloos.

'Wat bedoel je?'

'Zoals ik zeg:"Er is geen koning Ramirez."'

'Waar is Mason Caleb Ramirez?!' Roept hij uit.

'Waarschijnlijk in de hemel, hij is te goed voor de hel,' lieg ik.

'Maak geen grapjes met mij,' waarschuwt hij. 'Ik vraag het nog een keer! Waar. Is. Mason?!'

'Dood! Mason is dood!' Roep ik. Om wat dramatisch effect er bij te voegen laat ik een traan los.

Abrupt draait de man zich om. 'Wat?!' Zegt zijn gepijnigde blik.

Ik kijk recht in zijn licht rode ogen en heb naar adem.

'Maar weet dat je, als je vertrekt, geen haar beter bent dan papa!' Zei ik.

'Nee... Nee... Nee!' Roep ik. 'Roman!?' Mijn ogen staan geschokt en mijn mond valt open.

Zijn ogen vinden die van mij en hij zegt:'Je herkent me.'