The Beauty And The Beast - The Luna Magia Trilogie - 1.

Chapter 33.

{Marelynn Seraphina White}

Mijn hoofd heeft nog nooit zoveel pijn gedaan. Mijn armen voelen lam en mijn benen zijn zo slap als pap. Ik ben gebroken op elke mogelijke manier. Ik was te veel aan het denken over andere, over wat er aan de hand was, dat ik mezelf ben vergeten.

Mijn traanbuizen maken overuren en het lijkt alsof elke traan die mijn licht roze lippen raakt zouter wordt. Als ik in het stukje glas kijk zie ik mijn doffe donkerblauwe ogen. Ik ben geraakt in het diepst van mijn hart.

Ik weet niet wát Nova heeft gedaan. Maar ik voel me verschrikkelijk. Overal voel ik stekende pijn. Mentaal en Fysiek. Hoe kan iemand überhaupt iemand anders zoveel pijn geven? Wat ze dan ook heeft gedaan, haar plan is in ieder geval gelukt. 

Waarom dacht ik ooit dat er iets goeds zat in iedereen?

Door het verhaal van Marydith weet ik dat Nova niet altijd zo gemeen was. Pas nadat ze Maangodin werd. Ze lijkt op dat moment erg veel op de Maangodin die die 2 koninkrijken aar weerwolven had veranderd.

Dat is het... Dat is het gewoon!

Maangodinnen!

Doordat ze Maangodinnen worden, worden ze egoïstisch. Ze krijgen teveel macht, teveel kracht. Ze gaan zich beter als anderen voelen. Dat moet stoppen. Goede wolven worden verschrikkelijk door een Maangodin te worden.

Ze veranderen in Kwade wolven. Dit kunnen we niet door laten gaan. Iemand moet dit stoppen. We kunnen niet zomaar wolven macht en kracht gaan geven als ze er zo mee om gaan. Ze moeten een Maangodin kiezen als beschreven word in het nieuwe Alpha en Luna Verhaal.

Zoals Luna getest werd. Niet zomaar, door ''Wie Het Best Heeft Geleefd'' maar door lastige testen. Testen die bijna niet te halen zijn. Testen die alleen een echt Maangodin kan halen. 

En degenen die hem niet halen, die gaan dood zou ik zeggen. 

Het is hart, maar waar.

Mijn gedachtes dwalen af naar de persoon die vroeger was. Luna. Luna was tenminste sterk. Ik niet. Wat Luna allemaal heeft moeten doorstaan, met Alpha en Omega. Ik ben gewoon weggerend. Het lijkt alsof wegrennen de oplossing is voor alles.

Ik ren altijd weg.

Zachtjes hoor ik iemand fluiten.

Ik kijk langzaam omhoog, een meisje die ik tussen de 11 en 13 schat huppelt op een afstandje naar de linkse kant van mij. Ze heeft fel wit haar, een wit geraffeld jurkje net als die van mij en groene ogen. Ze heeft een glimlach op haar gezicht en in haar ogen weer schijnt pret.

Opeens staat ze stil en ze draait haar hoofd om recht, naar mij. Ik sta op, loop als in trance naar haar toe en ga stilletjes naast haar staan. Ze glimlacht en steekt haar hand uit. Ik pak haar hand aan en loop met haar mee.

Ik weet niet waar we naar toe gaan.

Ik weet alleen dat ik er naar toe moet.

{Mathilde Macalla Moon {Nova}}

Verbaasd kijk ik naar Luna, die weg rent. 

Lina draait zich om naar mij en zegt:'Wat heb je gedaan?'

Ik schud verwoed mijn hoofd. 'Ik heb niks gedaan, Lina. Ik begon alleen haar namen op te noemen--'

'AL haar namen?!' Roept Lina.

'Nee, natuurlijk niet,' zeg ik, 'daar voor heeft ze er te veel.'

'Heb je de naam Seraphina Haylee White opgenoemd?'