The Elite Men Empire Series: Singing Zeus a Love Song

Chapter 37. Reconciliation

White lips, pale face...

"I thought I'd never see you again, my Sophie..."

Nangilid ang mga luha niya at hindi ko namalayang nahulog na ang sa akin.

"D-daddy..."

Masikip ang dibdib ko na para bang pinipiga ang puso ko sa nakikita ko. Masakit din ang lalamunan ko dahil sa pagpipigil ko na humagulgol.

I stepped closer...

Hoping to see him differently.

But I failed to see what I wanted to see.

He's not that firm, tough, and autocratic man that I used to know...but a pale-thin body on a bed na siyang nagpapahirap sa kalooban ko.

"What happened to you?" lumapit ako sa bed

Kitang-kita ko ang paghihirap sa mukha niya, that same face I saw when my mother was dying.

Do I have to see that look over and over again?

"Karma, I guess..." tumawa siya ng mahina.

I felt I spat of guilt.

Oo nga't kinamuhian ko siya sa mga ginawa niya, but I never wished for him to be like this...to suffer from this.

"You were a tough man...how did you end up like that?"

Tumawa na naman siya ng mahina.

"Just now, before you entered this room... I felt like closing my eyes and I'll never see the light of day again. And now that you're here... God, I want to live a little longer." nakangiting sabi niya habang tumutulo ang mga luha niya and I couldn't stop myself from crying.

Umupo ako sa tabi ng kama niya at hinawakan ang nangayayat na kamay niya.

If I had known na magkakagnito siya, matagal ko na sanang kinalimutan ang lahat at patawarin siya...

Kung alam ko lang...

Sayang ang maraming taon ng pagiging makasarili ko na ginugol ko sana para maalagaan siya.

Ngayon ko napagtanto na kahit ano pang kasalanang nagawa sayo ng ama mo na alam mong mahal na mahal ka ay malulusaw din ang galit sa dibdib mo sa oras na makita mo siyang naghihingalo.

God...please not now...

"I'm...I'm s-sorry Dad---"

"No, Sophie... Ako dapat ang humingi ng tawad, after all I've done to hurt you---"

"Dad...let's forget the past. Just...please, get well for me..."

Ngumiti siya at nakita ko ang relief sa mga mata niya.

"I'd even fight death for you, princess...but someday soon, I'd have to see your mother and ask her forgiveness." humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

Hindi ako makapaniwalang hahantong kami sa ganitong tagpo. What I imagined was a long and unreasonable argument, not something so heavy like this.

Not something so painful like this...

Tok. Tok. Tok.

Marahang bumukas ang pintuan pagkatapos ng tatlong katok.

"Hey, princess..."

Two same faces looked at me lovingly.