Volleyball Game

Κεφάλαιο 14

Ασυναίσθητα τον αγκάλιασα. Τυληξε τα χέρια του γύρω απο τους ώμους μου και μείναμε για λίγο να κοιτάμε την μαγευτική θεα της θαλασσας.

Η. "πες μου για εσένα και την Αλίκη."

Έσπασε την -οχι και τόσο αμήχανη- σιωπή που κυριαρχουσε, με κοίταξε με ένα αχνό χαμόγελο και του ανταπέδωσα.

Κ. "εμείς δεν έχουμε και τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία..."

Η. "αυτό θα το κρίνω εγώ"

Μου έκλεισε το μάτι

Κ. "καλά λοιπόν... "

Τον κοίταξα για μια στιγμή και μετά συνέχισα.

"εμείς.... Εμείς είμαστε από την Αθήνα. Εκεί μεγαλώσαμε και εκεί παίξαμε το πρώτο μας βόλεϊ... Για την ακρίβεια εγώ είχα πάει σε ομάδα και η Αλίκη έπαιζε για πλάκα μαζί μου στην αυλή. Μπορώ να πω πως ήταν αρκετά καλή και της είχα προτείνει να έρθει μαζί μου αλλά δεν ήθελε, έλεγε πως αυτό το άθλημα δεν της ταίριαζε. Δεν την πιεσα παραπάνω. "

Έκανα μια παύση. Και με κοίταξε.

Η. "πως αποφασίσατε να έρθετε Θεσσαλονίκη μόνες σας;"

Κ. "Η δουλειά του μπαμπά μου... Αυτή μας έφερε στην Θεσσαλονίκη. "

Η. "τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σας;"

Κ. "ποδοσφαιριστής"

Η. "ο Κώστας Χαλκιάς, ο πρώην τερματοφύλακας του PAOK είναι ο πατέρας σας; "

Κ. "ναι είναι πατέρας μου "

Η. "σου; δηλαδή η Αλίκη... "

Κ. " όχι, όχι.... Δεν είναι υιοθετημένη. Ο Πατέρας μου έμεινε χήρος όταν γεννήθηκα, η μητέρα της Αλίκης έμεινε έγκυος "καταλάθος", Αυτός δεν το ήθελε το παιδί, αυτή είπε ψέμματα ότι το έριξε και λίγους μήνες μετά την γέννηση της γνωρίστηκαν με τον πατέρα μου. Την συμπάθησα, ήταν τόσο γλυκιά όταν έμαθα τι της συνέβη λυπήθηκα τόσο πολύ αλλά χάρηκα γιατί γνώρισε τον πατέρα μου και τον έκανε χαρούμενο. Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκαν και μπήκαν στην διαδικασία αλλαγής επώνυμου της μικρής. 1 εβδομάδα μετά η Αλίκη από Αντωνίου έγινε επίσημα μια Χαλκιά. Πλέον έχω δεθεί με την μητέρα της και την βλέπω ως δική μου, την Αλίκη την έχω Στ'αλήθεια σαν δίκη μου αδερφή. Μου αρέσει η οικογένεια μου έτσι όπως είναι."

Κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια μου και ο Harry με τον αντίχειρα του το σκούπισε απαλά.

Κ. "η μητέρα μας είπε πως θα της το πούμε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή... Και αυτή πλησιάζει... "

Έκανα ακόμα μια παυση

Η. "Αν δεν θες να συνεχίσεις.... "

Κ. "όχι, όχι. Νομίζω πως μου έκανε καλό που επιτέλους τα είπα σε κάποιον. "

Η. "γιατί σε εμένα; "

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Γιατί σε αυτόν; Ίσως επειδή και αυτός μου είπε την δική του ιστορία, ίσως να φταίει ότι είναι βράδυ και το βράδυ ανοίγω το στόμα μου και δεν λέω να το κλείσω....

Κ. "δεν... Δεν ξέρω! "

Κοιταζόμαστε και τα μάτια του δείχνουν τόσο όμορφα κάτω από το φως του φεγγαριού. Η απόσταση που μας χωρίζει είναι απειροελάχιστη. Κοιτάζει μια τα μάτια μου και με μια χείλη μου, χωρίς να το καταλάβω ή ζεστή σάρκα των χειλιών του βρίσκεται πάνω στα δικά μου. Όταν συνειδητοποιώ τι ακριβώς κάνουμε απομακρύνομαι και φεύγω. Προχωράω κατά μήκος του λιμανιού, δεν ξέρω που πάω, το μυαλό μου είναι τόσο θολωμένο. Κοιτάζω πίσω μου, είναι ακόμα εκεί, κάθεται και κοιτάζει το άπειρο χαμένος στην θέα της θάλασσας.

Τι στον διαολο σκεφτόμασταν;

Τι στο καλό σκεφτόταν;

Ξέρει τις συνέπειες!

Για ποιον λόγο τον έχω στο μυαλό μου τώρα;

Χίλια συγγνώμη που άργησα 1 μήνα όμως οι υποχρεώσεις μου ακόμα δεν έχουν τελειώσει :/ το επόμενο θα μπει αργά το βράδυ!

Peace and love A. Xx