Fred Weasley ~ Verborgen bedoelingen 《Voltooid》

Hoofdstuk 22

Alvast sorry voor het korte, crappy hoofdstuk.

Opgedragen aan hpforlife32

Hoofdstuk 22 ~ Back to the future

~*~*~Rowan POV~*~*~

'Waar was je?!' . Ik werd ruw met mijn rug tegen de stenen muur geduwd. Ik keek in de pikzwarte ogen van Severus. Stamelend keek ik rond of iemand ons kon zien.

'Ik... ik was bij de Weasleys. Ze hadden me-'

'"Ze hadden me" wat? Hadden ze je ontvoerd? Hadden ze je gedwongen?' zei Severus sarcastisch.

'Nou, eigenlijk wel ja' zei ik zo rustig mogelijk, hoewel ik doodsbang was voor hem. Severus was nog nooit zo tegen me uitgevallen.

'De Dark Lord heeft zijn zinnen nu op jou gezet. Er staan tientallen Deatheaters klaar buiten de muren van Hogwarts. Zodra jij ook maar één stap buiten het terrein zet, ben je er geweest. Dringt het nu eindelijk tot je door, Rowan. Je hebt gespeeld met de Dark Lord en je hebt verloren!'. Severus' blik werd wat zachter. Hij leek nu eerder bang, dan boos.

'Maar hij zal me toch niet laten doden, Severus?' vroeg ik. Mijn stem trilde en er sprongen tranen in mijn ogen.

'Hij heeft mij de opdracht gegeven om je te vermoorden' zei hij zacht. Zijn greep verslapte en hij zette een paar stappen achteruit.

'Severus?' smeekte ik. Hij draaide zijn rug naar me toe en schudde zijn hoofd.

'Ga' fluisterde hij. 'Ga!' riep hij harder toen hij in de gaten kreeg dat ik er nog stond. Snel streek ik mijn kleding glad en rende ik weg uit de donkere hal. Ik rende totdat ik ver genoeg was om tot rust te komen. Hijgend liet ik mezelf tegen de muur naar beneden zakken. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen en liet de tranen komen. Zou hij echt zijn eigen dochter vermoorden?

De stilte werd doorbroken door een paar voetstappen die dichterbij kwamen.

'Dag, Rowan' zei een dromerige stem. Ik keek op en zag het meisje van de DA. Luna heette ze, geloof ik. Ze zakte naast me neer en ging in kleermakerszit zitten.

'Oh, hee' zei ik terwijl ik mijn tranen aan mijn mouw afveegde.

'Waren het de Nargles?' vroeg ze terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield.

'De... wat?'.

'De Nargles. Ik vermoed dat ze je verdrietig hebben gemaakt. Ze halen vaak kattenkwaad uit en-'

'-Nee, Luna. Het waren geen Nargles. Het is alleen...'. Mijn gedachten dwaalden af. Ik dacht aan de meest vreselijke manieren waarop een mens dood kon gaan. Hopelijk was de dood die vader in gedachten had snel en pijnloos. Ach, wie houd ik voor de gek. '... ik heb een raar gevoel, weet je. Alsof ik... niet lang meer te leven heb'. Luna's ogen werden groter dan dat ze al waren. Plotseling viel haar blik op een ketting die aan haar hals hing.

'Vader, gaf me deze ketting. Hij zegt dat de ketting grote helingskrachten bezit. Het zou zelfs een reus kunnen redden van de dood'. Ik keek haar verbaasd aan. Ze maakte het hartvormige kettinkje los en liet het in haar handpalm vallen. 'Ik wilde het eigenlijk gebruiken voor als ik een gewonde Kreukelhoornige Snottifant tegenkwam, maar jij kunt het beter gebruiken'. Ze pakte voorzichtig mijn hand vast en liet het kettinkje op mijn handpalm vallen. Ze sloot mijn vingers eromheen en stond weer op.

'Als je denkt dat je dood gaat, houd het dan tegen je hart' zei ze. 'Maar ik moet nu weer gaan. De Nargles hebben mijn schoenen verstopt. Heb je ze toevallig gezien?'

'Nee, sorry' zei ik spijtig. 'Maar heel erg bedankt, Luna. Ik zal dit nooit vergeten'. Luna zwaaide vrolijk en huppelde de gang uit. Ik keek lang naar het kettinkje, voordat ik het om deed.