Enya

hoofdstuk 12

‘Wow! Had je het gezicht wan de generaal gezien?’ Zegt Wouter opgewonden. Stephan probeert het gezicht na te doen. Het mislukt en dat ziet er ironisch uit. Enya ligt dubbel van het lachen. ‘ik moest die kamer gewoon uit.’ Zegt ze lachend. ‘Ik heb ze wel aan het denken gezet.’ Ze wachten voor het landhuis op de rijkoets die ze terug naar huis zou brengen. Ze zijn zo hard aan het lachen dat ze niet door hebben dat de deur van het landhuis open gaat en er een soldaat naar ze toe loopt. Ze merken hem pas op als hij vlak bij ze is. Ze stoppen met lachen en kijken hem afwachtend aan. ‘De generaal vraagt of u misschien binnen zou willen wachten op de koets.’ Enya knikt en ze gaan weer met z’n allen naar binnen. De generaal glimlacht als ze weer naar binnen komen. ‘Daar zijn we weer!’ Roept Enya vrolijk. Ze gaat tussen twee soldaten op de bank zitten. Stephan en Wouter maken een praatje met een paar soldaten. Ondertussen loopt de generaal weer naar Enya toe. ‘Jij hebt gewonnen.’ Zegt hij lachend. ‘Ik kan je misschien wel helpen door een brief mee te geven voor de commandanten van de legers.’ Enya glimlacht. ‘Ik vind het fijn om te weten dat u aan mijn kant staat.’De generaal antwoordt daarop: ‘Ik ben niet de enige hoor. Niemand hier heeft zin in een oorlog. Er is alleen maar bloedvergiet. Met oorlog doe je alleen degene die dood willen een plezier. Misschien zelfs dat niet. Oorlog is makkelijk te starten, maar stoppen is het probleem. Enya knikt. Ze heeft genoeg boeken gelezen over oorlog om dat te weten. Er wordt op de kamerdeur geklopt. Een bediende geeft aan dat de koets is gearriveerd. Enya, Wouter en Stephan nemen afscheid en gaan er vandoor. In de rijkoets op weg naar huis praten ze nog even over toen in het landhuis.

In de herberg aangekomen gaan ze direct naar de kamer waar Jasper en Simon zijn.  Ze vinden Jasper in bed en Simon slapend op de bank. ‘Laten wij ook maar naar bed gaan. Het is een lange dag geweest.’  Zegt Wouter. Enya gaat naar haar eigen kamer. Ze kleedt zich om en kruipt dan in bed. Het was een leuke, maar drukke dag geweest. Enya is erg moe en het duurt niet lang voordat ze in slaap valt.

De volgende ochtend is Enya vroeg wakker. Terwijl ze in bed ligt piekert ze over wat ze moet doen als ze voor het eerste leger zouden staan. Ze staat op en zoekt in haar rugtas naar de brief die ze van generaal Peterson heeft gekregen. Na even rommelen in haar tas heeft ze de brief gevonden. De brief is dichtgeplakt dus ze heeft geen idee wat er in staat. Ze keert de brief om en om in haar hand. Ze schrikt op als er plotseling op de deur wordt geklopt. ‘Enya?’ Het is Stephan die voor de deur staat. ‘Enya, ben je al wakker?’ Enya loopt naar de deur en opent hem. ‘Als je je omgekleed hebt en zo, zou je dan willen komen om samen met ons te ontbijten? ‘ Enya kijkt hem aan.  ‘Waarom opeens met elkaar ontbijten? Dat hebben we nog nooit gedaan.’ Daarop antwoordt Stephan: ‘We willen wat dingen gaan bespreken voor als we de reis naar de koning gaan maken.’ Enya knikt en zegt: ‘Geef me een paar minuten. Dan kom ik er aan.’ Stephan knikt en loopt terug naar zijn kamer. Enya sluit de deur achter hem. Dan kleedt ze zich om. Even later zitten ze met z’n allen aan de tafel. Terwijl ze aan het eten zijn zegt Simon: ‘Ik zal jullie een kaart geven waar ik de route op zal uitstippen. Als jullie zijn vertrokken regel ik hier  de rest. Wanneer alles hier klaar is zal ik Jasper bij zijn moeder brengen. Ik heb begrepen dat als we aan de overkant zijn hij de weg weet?’ Bij zijn laatste vraag kijkt hij naar Wouter. ‘Ja, als het goed is weet hij heel het bos net zo goed als zijn eigen broekzak.’ Simon knikt. ‘Ik heb een brief van generaal Peterson gekregen voor de bevelhebbers van de legers.’ Zegt Enya.  ‘Peterson?’  Vraagt Simon verbaast.  ‘Ja.’ Zegt Enya. ‘Wat is er met Peterson?’ Vraagt Wouter nu. ‘Dat is mijn generaal.’ Zegt Simon. Enya kijkt Simon aan. ‘Waarom heeft generaal Peterson het daar helemaal niet over gehad?’ Vraagt Enya zich af.  ‘Laten we het onderwerp Peterson link laten liggen en verder gaan met de voorbereidingen om naar de koning te gaan.’ Zegt Stephan. Jasper, die helemaal niks van het gesprek heeft gevolgd, vraagt plotseling: ‘Waarom niet rechts laten liggen?’ Hij zegt het zo serieus dat de rest wel moet lachen. Jasper heeft geen idee waarom ze nu moeten lachen. Het is toch een gewone vraag? Hij snapt niets van grote mensen. Als ze eindelijk uitgelachen zijn gaan ze weer serieus verder. ‘Wanneer zijn jullie van plan om te vertrekken?’ Vraagt Simon.  ‘We hebben dat nog niet echt besproken.’ Zegt Stephan.  ‘Als het aan Enya lag waren we gisteren al weg.’ Zegt Wouter en hij steekt zijn tong uit naar Enya. ‘Haha, dat is niet waar!’ Zegt Enya en steekt haar toch ook uit. Simon denkt na. ‘Natuurlijk moeten jullie zo snel mogelijk weg. Maar we kunnen het niet overhaasten.’ Zegt hij nadenkend. ‘Wat zeg je van overmorgen?’ Vraagt Enya. Wouter en Stephan knikken. Dan hebben ze vandaag en morgen heel de dag om spullen te pakken en het dorp in te gaan. Misschien kunnen ze als ze tijd over hebben met Jasper ergens heen gaan. ‘Wil je voor de veiligheid mijn geweer mee? Als er iets gebeurd?’ Vraagt Simon. Enya schudt haar hoofd. ‘Hebben we niet nodig.’ Zegt Enya. Maar Simon betwijfelt dat. Dan bedenkt hij wat. ‘Wat was dat eigenlijk over een brief van generaal Peterson voor de bevelhebbers van de legers?’ Wouter legt het snel uit.  ‘Dus jullie moeten eerst door vijf legers voordat je naar de koning kan.’ Zegt Simon als hij het verhaal van Wouter helemaal heeft gehoord. Stephan knikt. ‘Maar dat is gekkenwerk!’ Roept Simon uit.  ‘Dat kun je niet met maar drie mensen doen.’  Enya glimlacht.  ‘Tuurlijk wel. Geloof me nu maar gewoon. We gaan naar de koning en niemand kan ons tegen houden.’

Eindelijk is het zo ver. Ze gaan op reis naar de koning. Alles wat ze mee moeten nemen is ingepakt. Bij een boer hebben ze drie jonge paarden kunnen lenen. Daardoor kunnen ze meer spullen mee nemen. Een tent, eten, drinken, dekens en andere benodigdheden. Enya, Wouter en Stephan bestijgen de paarden. Zeggen nog een laatste gedag en gaan dan weg. Ze worden uitgezwaaid door Simon, Jasper en Peterson, die speciaal naar het dorp was gekomen om ze uit te zwaaien. Stapvoets rijden Enya, Wouter en Stephan weg. Als  Enya Jasper, Simon en Peterson niet meer kan zien spoort ze haar paard aan. In draf, gevolgd door Stephan en Wouter, rijdt Enya richting de koning. Ze zegt: ‘Koning, pas op. Here we come!’

De paarden draven tot de weilanden veranderen in bossen. Als ze bij het bos aankomen geeft Enya het teken om in stap over te gaan. Ze gaan nu met z’n drieën naast elkaar rijden. ‘En, zenuwachtig geworden?’ Vraagt Enya. Wouter antwoordt: ‘Ja, en niet zo’n beetje ook.’ ‘Vind je het gek! We staan straks voor hele grote legers!’ Zegt Stephan tegen Wouter. Enya glimlacht. ‘Maak je niet druk joh. We komen vast en zeker zonder kleerscheuren bij de koning aan.’ ‘Vast en zeker?’ Wouter slikt. Hij is niet overtuigd door Enya’s worden. ‘Uhu’ Knikt Enya. Na een tijdje zegt Stephan: ‘We kunnen het beste nu stoppen voor de avond. De paarden hebben genoeg rust nodig en het wordt voor ons tijd om wat te gaan eten.’ ‘Mmm goed idee.’ Wouter merkt nu pas dat zijn buik rammelt. Terwijl Stephan de tenten op zet, verzorgt Enya de paarden en kookt Wouter eten. Als ze hebben gegeten maken ze een vuurtje waar ze omheen gaan zitten. Het duurt niet lang voordat het begint te schemeren. Dan wordt het snel donker. Als Enya naar boven kijkt ziet ze heel veel sterren in de hemel staan. ‘Kijk!’ Zegt ze en wijst naar boven. ‘Dat is de kleine beer en daar! Daar is de boogschutter.’ Wouter en Stephan kijken ook naar de sterrenhemel, maar ze zien het niet. Na een tijdje besluiten ze om te gaan slapen. Wouter kijkt nog even bij de paarden terwijl Stephan het vuur dooft. Dan gaan ze de tent in en kruipen ze in hun slaapzak. ‘Welterusten.’ Zegt Enya. Ze gaapt en rekt zich uit. Dan doet ze haar ogen dicht. Ze denkt nog even over wat ze moet doen als ze voor het leger staat, maar er schiet niets te binnen. Terwijl ze aan het piekeren is valt ze in slaap.