"Θέλω να ξέρω αν θέλεις τίποτα." Μου λέει. Είναι ένα πολύ καλό παιδί, απορώ γιατί κάνει τόσο παρέα με τον Χάρρυ.
"Μπορείς να με βοηθήσεις να βρω τον Τρίσταν;" Τον ρωτάω και αρχίζει να γελάει. Τα χέρια μετακινούνται στον αέρα και σταμάτησαν στο διπλανό δωμάτιο. Αυτός, μαζί με ένα άλλο αγόρι και ένα κορίτσι, χορεύουν πάνω στο τραπέζι στη μεγάλη σάλα. Ένα μεθυσμένο κορίτσι τους διασκέδαζε και απλώνει τα χέρια του και την χουφτώνει. Θα της έλεγα να βγάλει τα χέρια του Τρίσταν από πάνω της αλλά αντιθέτως το διασκεδάζει και χαμογελάει. Ω.
"Λούι απλά χορεύουν!" ο Νάιαλλ χαμογελάει και γελάει κατευθείαν με την αντίδραση μου. Δεν χορεύουν απλά, τρίβονται και χουφτώνουν ο ένας τον άλλον.
"Ναι... Το ξέρω." του λέω αν και ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό για μένα. Η Νάταλι και εγώ δεν έχουμε χορέψει ποτέ έτσι και είμαστε μαζί για δύο χρόνια. Νάταλι! Μόλις ανοίγω το κινητό μου έχω τρία μηνύματα από αυτή.
*Είσαι εκεί Λούι;*
*Παρακαλώ; είσαι καλά;*
*Λούι; οφείλω να καλέσω την μαμά σου; αρχίζω και ανησυχώ*
Αρχίζω και πληκτρολογώ όσο πιο γρήγορα μπορούν τα δάχτυλα μου, προσευχόμενος ότι δεν θα έχει ήδη καλέσει την μάνα μου. Δεν απαντάει έτσι της έστειλα ότι είμαι μια χαρά και την παρακαλώ να μην πάρει την μάνα μου. Θα τα χάσει αν μάθει ότι είμαι σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι το πρώτο σαββατοκύριακο στο κολέγιο.
"Γείαααααα...Νάιαλλ." Ο Τρίσταν παραπατάει καθώς προχωράει προς την κουζίνα. Το χέρι του χτυπάει μαλακά τον ώμο μου. "Περνάς καλά σε αυτό το πάρτι;" Με ρώτησε. Είναι προφανώς μεθυσμένος. Πρώτου προλάβει να συνεχίσει να με ρωτάει τέτοιου είδους ερωτήσεις ο Νάιαλλ του έδειξε γρήγορα τον νεροχύτη.
Όμως δεν πρόλαβε και άρχισε να περπατάει στομ διάδρομο ξερνώντας το χάλι που ήταν στρωμένο σε όλο του το μήκος. Κοιτάω σε άλλη κατεύθυνση και κλείνω την μύτη μου, προσπαθώντας να μην ξεράσω και εγώ από όλη αυτή την αηδία. Μόλις τελείωσε άρπαξε την πετσέτα από τα χέρια του Νάιαλλ και σκουπίζεται.
Προσπαθούμε να βρούμε ένα δωμάτιο για τον Τρίσταν και μόλις βρήκαμε ανοίξαμε την πόρτα και τον βάλαμε να ξαπλώσει σε ένα κρεβάτι. Πανικοβλήθηκα όταν ο Νάιαλλ έφυγε από το δωμάτιο. Δεν μπορώ έτσι απλά να τον αφήσω να κοιμηθεί άρρωστος σε ένα τυχαίο κρεβάτι. "Μπορείς να μείνεις και εσύ εδώ." Μου λέει ο Νάιαλλ διαβάζοντας το μυαλό μου.
"Σε ευχαριστώ!" του λέω και φεύγει με ένα χαμόγελο από το δωμάτιο. Κοιτάζω τριγύρω και το βλέμμα μου έπεσε σε μια βιβλιοθήκη και καλύπτει τους τοίχους. Προχωράω προς τα βιβλία και διαβάζω τους τίτλους τους, είμαι περίεργος για το ποιος έχει όλα αυτά του είδους τα βιβλία, είναι τα περισσότερα κλασσικά και κάποια είναι από τα αγαπημένα μου. Αρπάζω ένα βιβλίο τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και το κρατάω στα χέρια μου. Είναι σε καλή κατάσταση, η σελίδες δείχνουν πόσες φορές έχει διαβαστεί.
"Για ποιον πούστη λόγο είσαι στο δωμάτιό μου;" Μία αγριεμένη φωνή ακούγεται. Την ξέρω αυτήν την προφορά. Είναι ο Χάρρυ.
