Μου παίρνει μερικές στιγμές για να συνηδητοποιήσω που είμαι μόλις ξυπνάω. Το απαίσιο πάρτι και το πιο απαίσιο βράδυ ξεχυλίζει στο μυαλό μου και γρυλίζω καθώς προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ο Τρίσταν είναι ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι ακριβώς όπως ήταν και το προηγούμενο βράδυ. Μάλλον δεν έγινε ακόμα καλά. Βάζω τα παπούτσια μου και ξεκλειδώνω την πόρτα. Πρέπει να χτυπήσω την πόρτα του Χάρρυ έτσι ώστε να μάθω που είναι ο Νάιαλλ; Είναι και ο Νάιαλλ μέλος της αδερφότητας; Εφόσον είναι ο Χάρρυ μπορεί να είναι και ο Νάιαλλ. Ο διάδρομος είναι γεμάτος κόσμο αλλά καθαρός σε αντίθεση με χτες το βράδυ. Πρέπει να προσπεράσω κοιμησμένα σώματα για να κατέβω τις σκάλες. "Νάιαλλ;" Τον καλώ, προσεύχοντας να απαντήσει στο κάλεσμα μου. Στην μεγάλη σάλα υπάρχουν πάνω από είκοσι πέντε ανθρώπου κάτω και διάσκορπα ποτήρια και διάφορα σκουπίδια. Μόλις φτάνω στην κουζίνα συγκρατώ τον εαυτό μου για να μην την καθαρίσω. Αυτό θα πάρει πολύ καιρό να καθαριστεί. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω να καθαρίζει ο Χάρρυ όλα αυτά, και καθώς το σκέφτομαι ένα γέλιο βγαίνει από το στόμα μου.
"Τι είναι τόσο αστείο;" Γυρνάω να δω, και φυσικά είναι ο Χάρρυ μπαίνοντας στην κουζίνα, με μια σακούλα σκουπιδιών στα χέρια του. Πάει να αφήσει την σακούλα στο πάγκο και για κακή του τύχη ρίχνει κάτω όλα τα ποτήρια.
"Τίποτα... Μένει εδώ πέρα και ο Νάιαλλ;" Με αγνοεί και συνεχίζει να καθαρίζει. Πρέπει να είναι ο μόνος που είναι ξύπνιος και καθαρίζει. Ωραία, του αξίζει να έχει αυτό το βρώμικο μέρος καθαρό. "Μένει;" Τον ξανά ρωτάω, αυτή τη φορά πιο δυνατά. "Όσο πιο γρήγορα μου πεις αν ο Νάιαλλ μένει εδώ, τόσο πιο γρήγορα θα φύγω."
"Τώρα έχεις την προσοχή μου, αλλά δεν μένει εδώ. Σου μοιάζει ο Νάιαλλ για μέλος της αδερφότητας;" Λέει.
"Όχι, όπως ούτε και εσύ." Παρακολουθώ την αντίδραση του.
Αγνοεί το σχόλιο μου και συνεχίζει το καθάρισμα. "Υπάρχει εδώ γύρω κανένα λεωφορείο που να σε πάει σε κοντινά μέρη;" Ρωτάω χωρίς να περιμένω απάντηση.
"Ναι, είναι ένα τετράγωνο μακρυά."
"Θα μπορούσες να μου πεις που ακριβώς είναι;"
"Δεν είναι δύσκολο να το βρεις."
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και περπατάω προς την έξοδο της κουζίνας. Ο Χάρρυ με τα αγενή σχόλια υπήρχε μόνο για χτες από ότι αποδεικνύει η σημερινή του συμπεριφορά. Μετά από το προηγούμενο βράδυ δεν μπορώ να είναι γύρω του. Ξυπνάω τον Τρίσταν και πάμε μαζί κάτω.
"Ο Χάρρυ μου είπε ότι υπάρχει μια στάση λεωφορείου στο παρακάτω τετράγωνο." Του λέω και γελάει.
"Δεν πρόκειται να πάρουμε λεωφορείο, ο Χάρρυ θα μας οδηγήσει πίσω. Προφανώς και σε κορόιδευε." λέει. "Ο Χάρρυ θα μας μας γυρίσει στα αλήθεια τώρα πίσω;" Το κεφάλι μου γυρίζει.
"Ναι φυσικά. Απλά δώσε μου ένα λεπτό." Λέει και περιμένω. Τελικά φέρεται καλά στον Τρίσταν, απορώ πόσο καιρό είναι φίλοι.
Καθ'όλη την διάρκεια του γυρισμού πίσω στην Πανεπιστημιούπολη ο Τρίσταν τραγουδάει μόνος του όλα τα ροκ τραγούδια που ακούγονται από το ραδιόφωνο και ο Χάρρυ κατεβάζει τα παράθυρα, παρά την παράκληση μου να τα κλείσει. Κάθεται σιωπηλός όλη την διάρκεια της διαδρομής, μόνο χτυπώντας ρυθμικά σε κάθε τραγούδι τα δάχτυλα του στο τιμόνι του αυτοκινήτου.
"Θα τα πούμε σε λίγο Τρίσταν." Λέει και ο Τρίσταν κατεβαίνει από την θέση του συνοδηγού. Γνέφει και ευγενικά μου ανοίγει την πόρτα.
"Αντίο Λούεϊ!" Γελάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου ακολουθώντας τον Τρίσταν πίσω στο δωμάτιο μας.
**Θα ανεβάσω 1-2 κεφάλαια κατά το βραδάκι. Stay tuned. Σας ευχαριστώ για τις ψήφους σας και τα καλά σας λόγια. Love yaaa!**
