Brudna Prawda

Rozdział trzeci

Ryan

Jechałem jak szalony ulicami San Francisco. Chciałem zdążyć do kancelarii Petera, zanim pojawi się Florence Larson. Nie spodziewałem się, że prawniczka, którą mi zaproponował, będzie tak skromna, w jakiś sposób nieśmiała i taka młoda. Byłem pewien, że podsunie mi jakąś ryczącą pięćdziesiątkę.

A tu taka niespodzianka.

Jak tylko wyszedłem poprzedniego dnia z sali konferencyjnej, natychmiast wykonałem telefon o przedłużeniu pobytu. W Los Angeles miałem ojca i Nika, którzy pilnowali interesów, więc nie musiałem się spieszyć.

Florence…

Peter wypowiadał się na jej temat w samych superlatywach. Dał słowo, że była dokładnie tym, kogo szukałem i potrzebowałem. Po jednym rzucie na nią okiem mogłem śmiało powiedzieć, że posiadała zdecydowanie więcej pozytywnych cech, jakich oczekiwałem po wspólniczce. Pomijając oczywiście najbardziej istotne czynniki, jakimi było ukończenie Harvardu z wyróżnieniem, czy wiele wygranych spraw, mogłem do nich dorzucić długie nogi, młody wiek, zgrabny tyłek i piersi. Kobieta idealna. Zero botoksu, a przynajmniej nic na co zwróciłbym uwagę, sztucznych paznokci przypominających szpony, tlenionych włosów, które w LA najwyraźniej były jakimś hitem. Sama natura, która aż się prosiła, by położyć na niej swoje łapska.

Musiałem szybko rozproszyć niepożądane myśli. Wziąłem telefon i wybrałem numer do Nika.

— Co jest, szefie? — Usłyszałem.

— Coś się dzieje?

— Absolutnie nic. Cisza i spokój. Chyba nie musisz się spieszyć.

W tle słyszałem uderzające o siebie bile, dlatego podejrzewałam, iż siedzą wszyscy w barze.

— Sam jeszcze nie wiem, kiedy wrócę — przyznałem. Skręciłem gwałtownie w prawo, wjeżdżając na podziemny parking. — Matka mnie prawdopodobnie za to zabije, bo miałem zjawić się u nich jutro na obiedzie.

— Ja martwiłbym się bardziej twoją babką. — Zaśmiał się głośno. Taaa, chyba miał rację. Będę musiał się po powrocie wykosztować, żeby je jakoś udobruchać. — A jak twoja wspólniczka? — Zaciekawił się.

— Jeszcze nią nie jest. Czekam na odpowiedź — szybko wyjaśniłem. — Ale musiałbyś ją widzieć.

— Ciszej barany! Ja tu ważną rozmowę przeprowadzam! — warknął do towarzyszy. — Tak dobrze?

— Powiem ci tylko, że utrzymanie przy niej fiuta w spodniach będzie wyzwaniem życia.

Roześmiał się głośno. Znał mnie praktycznie na wylot, więc wiedział, że lubiłem towarzystwo pięknych kobiet i raczej żadnej nie przepuszczałem, jeśli wpadała mi w oko. Tym razem miało być inaczej. Musiałem odpuścić, jeśli życie było mi miłe. Gdybym choćby pomyślał o zaciągnięciu jej do łóżka, Peter by mnie zamordował. W tej kwestii wyraził się jasno.

— No to współczuję.

— Sam sobie współczuję. — Sapnąłem zirytowany. — Dobra. Kończę, bo dotarłem właśnie do kancelarii. Masz mnie o wszystkim informować. — Nie było w tym ani krzty prośby.

— Oczywiście.

Zaparkowałem wóz niedaleko windy. Kiedy wysiadłem, rozejrzałem się w poszukiwaniu białego Audi. Tak. Wiedziałem, czym jeździła, gdzie i z kim mieszkała, jakbym chciał, wiedziałbym nawet, jaki był jej ulubiony kolor czy potrawa. Peter nie był jakoś szczególnie dyskretny, gdy go o nią spytałem.