vet ❆ min yoongi✔

XXII

"Nereye gittiğini zannediyorsun?" Tuttuğum kapı kulpunu çeviremeden yakalanmıştım. Babama doğru dönüp yüzüne baktım.

"Birkaç gündür işe gitmiyorum. Bana ihtiyaç olabilir." Bana doğru hızla gelirken ürküyordum. Ondan ölesiye korkuyordum. Beni kapıdan ayırıp içeriye doğru ittirdi.

"Hiçbir yere gitmiyorsun!" Kolumu tutan elinden kurtulup geri çekildim.

"Lütfen böyle yapma baba. Orada birçok hayvan yardımıma muhtaç. Onları iyi et-" Yanağımda hissettiğim büyük sızı ve aynı anda sağa doğru düşen kafam ile saçlarım önüme dökülmüştü. Yanağımdaki zonklama gitgide kendini hissettirirken yanımda sallanan elimi yüzüme götürdüm. Bana vurmuş muydu?

"Annene ihanet edecek kadar düştün mü? Annen görse ne düşünür? Buradan gideceğiz ve asla veteriner olmana izin vermeyeceğim!" Psikolojisi bozuk bir manyaktı. Kafamı yavaşça kaldırdım. Elime bulaşan ufak kan dudağımın patladığını bana bildirmişti. Onun önünde ezik gibi kalamazdım.

"Ben.hiçbir yere.gelmiyorum." hırıltı gibi çıkan sesimi kontrol altından tutmaya uğraşmadım.  Bu psikolojisi bozuk adamın önünde salak gibi kalamazdım.Eli koluma yapışıp morartmak istercesine sıkarken tısladı.

"Sana fikrini sormadım." Beni odama sürükleyip içeri sokana kadar direndim ama ona karşı hala zayıftım. Ruhen değil belki ama bedenen kesinlikle zayıftım. Bedenimi odaya itip kapıyı üzerime kilitledi. Kapıya vurmam veya bağırıp çağırmam onun umurunda değildi. Sonunda kendimi yere atıp sırtımı kapıya dayadım ve ağlamaya başladım. Neden böyle olmak zorundaydı? Neden beni sevmiyordu veya sevmese bile bana saygı duymuyordu? Ben o köpek gibilerinin başka insanları öldürmemesi için veteriner olmuştum. Ya benim gibi ufak bir kız daha annesini o halde görürse diye bu şeyi başarmıştım. Hıçkırıklarım boğazımı zorlarken cebimdeki telefonumu çıkarıp hızlı aramadan onu aradım. Kendimi tutmaya çalışmadım açtığı anda ona izin vermeyip konuşmaya başladım.

"Sana ihtiyacım var Min Yoongi."