DÜŞMAN OKULLAR " YAZ KAMPINDA "

ÖZGÜR ABİM...

Ağlıyordum, hem de koşuyordum.
Siz gerçekleri bilmiyordunuz değil mi?? O zaman öğrenme zamanı. Benim ailem öldü. Yani öldürüldü.
Biz zengin bir aileydik. Babamın kendinsine ait birçok evi ve birçok arsası vardı. Ayriyeten de bir otel ve bir şirketi vardı.
Yani bizim.
Biz maddiyete çok önem vermeyiz yani o kendini bilmiş, parası ile hava atanlardan değildik. O kadar mutluydukki.

Burada yani İstanbul'da geriye hiçkimse kalmadı. Hepsi Paristeler. Her ne kadar beni yanlarına almak çok isteseler bile ben burada kalmayı tercih ettim.
Bir kişi kaldı geride. O da bizim hizmetçimiz Aslı teyze. Aslında biz Aslı teyzeyi asla hizmetçi gözüyle bakmadık. O da ailenin bir ferdi gibiydi. Bizimle aynı sofraya oturur,hatta biz bile ona bazen işlerinde yardım ederdik.
Hele annem... Canım Annem o ise bütün işlerinde yardımcı olurdu. Çok mutluyduk.

Taki o acı gün gelene dek...

Ben o zaman 13 yaşındaydım. Annem,babam ve abim ile saklambaç oynuyorduk. Ne kadar büyüsem de yine oynadık ama bu oynayacağımız son saklambaç oluduğundan habersizdik. Ben de yatak odasındaki dolapta saklanıyordum. Abim de bahçede. Annem ebe olmuştu ve babamla beni arıyorlardı. Yatak odasına gelmişlerdi. O sırada odaya bir adam girdi. Babam,annemi arkasına almıştı. Yüzünden sinirlendiği belliydi. O sırada kavga çıktı ve adam silahını çıkartıp gözümün önünde ilk önce babamı sonra da annemi vurdu ve camdan çıktı. O sırada Aslı teyze geldi. 
Ben de ağlayarak saklandığım yerden çıktım. Annem bana bakarak

" Kızım, seni sevdiğimizi biliyorsun. Size son vasiyetim şu. Abinle sakın ayrılmayın. Birbirinizden sakın kopmayın, birbirinizi sevin tamam mı ??

Ben de ağlayarak başımı ' evet '  anlamında salladım. Annem de

"Sizi Aslı teyzene emanet ediyorum. Sakın Aslı teyzenizi üzmeyin, sözünden çıkmayın tamam mı??

Babam da o söylenenleri başıyla onayladı ve bana kol düğmesini verdi. Annem de

" Kızım, Masal. Al bunu."

Diyip kolyesini verdi. Ucunda bir çiçek vardı. Babam da bana

"Sizi seviyoruz" dedi.

Ve olan oldu. İkisi de artık yoktu. Babamın o güzel yüzünü, neşesini,bize yaptığı şakaları artık yok. Her ne olursa olsun bizimle zaman geçiren,o zaman içerisinde bizi gülme krizine sokan bir babam yok artık...

Annemin bizi sabah artık öperek uyandırmayacaktı. Bize her akşam enn sevdiğimiz yemekleri yapmayacaktı.

Artık benim,bizim için her şeyi feda eden annem ve babam yok!!

İşte o zaman hayatımız mahvolmuştu. Ama abimin gitmesiyle daha kötü oldu. Bana bir mektup bırakarak gitmişti. Mektupta şu sözleri vardı.

Canım Kardeşim Masal

Ben gidiyorum. Annemizin ve babamızın katilini bulmaya gidiyorum ve o pis katili bulmadan asla gelmeyeceğim. Belki geri gelmem 1 ay olur,belki 1 yıl onu bilmem ben.
Şimdi sen bana soracaksınki " Abi ben de gelsem? Ben de seninle gelsem? Ben de annemizin ve babamızın katillerini bulmak istiyorum. Benim de hakkım değil mi??" Diyeceksin ve ısrar edeceksin,biliyorum.
. Ama ben seni tehlikeye atmak istemiyorum. Ya benle geldiğinde başına bir şey gelirse?? Ya sana bir şey olursa?? Seni kaybetmek istemiyorum. Zaten şu dünyada tek sen varsın, seni kaybedemem.
Onun için senden habersiz,gizlice gidiyorum. Sakın bana kızma, darılma. Sakın benim seni terkettiğimi düşünme.  Senin için bu daha iyi.