Zwevende Tonen

4. Help Mij

Help mij
kom hier en help mij
ik vraag je doe iets voor mij
doe iets voor mij
voor het te laat is.

Alle deuren waren gesloten, en de sleutels had hij in al die jaren nog steeds niet gevonden.
Hij wou liefst altijd opgaan in de achtergrond, hij wou niet opvallen. Maar hij wou wel piano spelen. Zijn ouders hadden hem naar het DAM gestuurd. "Zo zal hij snel wat zelfzekerder worden" had zijn vader gezegd. Niets was minder waar. De eerste dagen waren rampzalig. Zo veel mensen, het leek wel een zwerm bijen. En het waren niet die vriendelijke bijtjes die hij vroeger altijd op zijn televisie zag.

Na een aantal dagen had hij in die zwerm een leuke bij gevonden. Hij vond het leuk om haar zo te noemen, omdat ze een bijenrugzak bijhad. Ze werden vrienden.

Ze hielp hem. Langzaam aan begon Jimmy zich beter te voelen. Bij haar kon hij zijn wie hij wou. Hij dacht niet langer elke seconde na over zijn handelingen. Bij haar kon hij onhandig zijn, een sociale nul. Ze lachte hem toe, zonder hem één seconde uit te lachen. Zij was hem komen halen in zijn donkere, diepe dal. En hielp hem er langzaam uit.

Jimmy werd verliefd. Het bijenmeisje ook. Ze was net op tijd geweest. Dankzij haar leerde hij nieuwe mensen kennen. Haar groepje bleek later te bestaan uit Jonas, Alex en Mila. Zij werden ook zijn beste vrienden. Charlie was het keerpunt geweest in zijn leven. De deus ex machina. De reddende engel, of bij. Stiekem wist hij dat zij het meisje was waar hij de lange tunnel mee ging doorkomen. Hij zag een einde aan de donkere tunnel.

Na jaren van pesterijen, onzekerheden en huilbuien had hij eindelijk een reden gevonden om gelukkig te zijn. Met die gedachte toonde hij een glimlach. En zijn vrienden, die waren er ook en lachten mee. Charlie deed hetzelfde en nam zijn hand vast.
Ze had hem geholpen, voor het te laat was.

Dit zijn redelijk serieuze hoofdstukken... Maar ik hoop dat jullie ze leuk vinden. Reacties = liefde.