Alsjeblieft Niet!

28

Perspectief Asyah:

Ik werd wakker in mijn warme bedje door mijn irritante wekker.

Mijn hoofd begon te bonken zodra de gedachte in me opkwam van gisteren.

Het deed me echt pijn om te zien hoe Yassin zo toegetakeld werd, vooral wat hij eraan overhield, dankzij mij.

Ik lag te lang in mijn bed. Ik schrok op en trok wat kleren uit mijn kast en deed ze aan.

Mijn ochtendroutine volgde.

Ik trof zoals gewoonlijk Mohsine aan in de keuken aan de eettafel.

Hij zei niks. Ik heb hem niet gesproken sinds hij me confronteerde met zijn gedachten.

Ik gooide mijn iPhone 4 op tafel. Expres, zodat hij het zou zien.

'W-waar is die iPhone 6 van je?' Vroeg Mohsine aarzelend.

'Weg.' Zei ik gevoelloos.

Meteen had ik spijt van die toon die ik aansloeg tegenover mijn broertje. Hij had gelijk, ik was echt veranderd. Zo praatte ik nooit.

'Hoezo?' Vroeg hij, nog steeds op zijn lieve Mohsine toon.

Ik kon het niet laten om mijn gevoelens de vrije loop te laten.

Ik liep op hem af en knuffelde hem, alsof ik hem een jaar niet gezien had.

'Sorry Mohsine.' Zei ik huilend, alle emotie kwam eruit.

Hij knuffelde me strak terug.

'Je weet niet wat er allemaal is gebeurd.' Zei ik nog steeds huilend. 'Ik kan het je alleen nog niet vertellen.' Zei ik.

Hij gaf geen antwoord en hield me nog in een knuffel.

'Ik hou gewoon van je en ik wil je niet kwijt.' Zei hij uit het niets.

'Was je bang om me kwijt te raken?' Vroeg ik, ik haalde mezelf uit de knuffel en keek hem aan alsof hij wist wat er speelde.

'Ja, dat je zo erg gewend raakte aan luxe dat je weg zou gaan uit het huis.' Zei hij eerlijk.

Ik zuchtte opgelucht.

'Nooit zou ik jou verlaten.' Zei ik en kneep in zijn wangetjes.

We staakten onze knuffelsessie en ook ik maakte mijn ontbijt en ging richting school.

***

'Nemen we weer een andere trein?' Vroeg Soukaina angstig en keek om zich heen.

'Hij komt niet naar school vandaag, jij hoeft je geen zorgen meer te maken. Hij is degene die diep inde problemen zit op het moment.' Zei ik zacht.

'Pardon, waar heb je het over?' Vroeg Soukaina toen we in de rechtstreekse trein zaten.

Ik vertelde haar het hele verhaal, in het park, de jongens die Yassin aanvielen, wat hij tegen me zei en over zijn moeder. Niet te vergeten over Brahim en ik, onze onduidelijke situatie aangezien ik een keuze moet maken tussen twee jongens die van me houden.

Toen ik klaar was keek ze me schever dan scheef aan.

'Jouw wereldje, bazz.' Zei ze.

Ik keek haar boos aan.

'Geen wijze raad van tante Souki?' Vroeg ik hopeloos.

Ze hield haar schouders op.

'Als je voor Yassin kiest, ga ik je laten testen ik het ziekenhuis.' Zei ze droog.

Ik stootte haar in haar zij.

'Serieus.' Siste ik.

'Volg je hart. Maar als je met die gozer gaat die mij bedreigd heeft, dan zeg ik vaarwel tegen je.' Zei ze en haalde haar neus op. 'Ik kan niet toekijken terwijl mijn beste vriendin een relatie heeft met degene die me bedreigd heeft.'

'Hij is veranderd!' Zei ik hard en sloeg mijn armen over elkaar. 'Ik heb je toch verteld waarom hij het deed!' Zei ik erachter aan.

'Je schiet in de verdediging. Ik denk dat je je keus al klaar hebt.' Zei Soukaina arrogant.

'En Brahim dan? Hij heeft je geholpen en je steekt hem met een mes door ervandoor te gaan met Yassin.' Zei ze en ook zij sloeg haar armen over elkaar.

'Kijk dan wat Yassin voor me opgeofferd heeft. Hij ligt in het ziekenhuis!' Zei ik zuchtend. 'En Brahim en ik zijn gewoon vrienden nu.'

'Geweldig, je hebt hem al gefriendzoned.' Zei ze sarcastisch.

'Zoals ik al zei, je hebt je keuze al gemaakt. Te zien aan je woorden.' Zei ze boos. 'Besides, hij heeft zich nooit verontschuldigd tegenover mij.'

'Omdat hij in het ziekenhuis ligt misschien?!' Bracht ik uit.

'Girl get your facts straight.' Zei ze en stond op om de trein uit te lopen.

Ik greep mijn tas en liep chagrijnig achter haar aan.

Ze begrijpt ook niets he...