Soulmates

7

Scott rent de living door met een rood vliegtuigje. "Wat wil je eten, Scott?" vraag ik hem. "Pizza!" is zijn luide antwoord. "Oké, kleine man. Twee pizza's, komen eraan." Ik toets het nummer van de pizzeria in en wacht. "Hallo, met pizzeria Specialio. Wat kan ik voor u doen?"  De stem is vriendelijk en overdreven beleefd. "Ik wil graag een peperoni en een kids menu bestellen. Kunt u ook aan huis leveren?" De vrouw krabbelt mijn bestelling neer. "Jazeker, dat kan. Mag ik dan uw adres vragen?" Ik geef haar mijn adres. Ze krabbelt het weer neer. "Uw bestelling zal binnen dertig minuten aan uw deur staan. Prettige avond nog en smakelijk." Ik leg af nadat ik haar ook gedag had gezegd. Nu is het dertig minuten wachten.

Ik sla Scott gade vanuit de keuken. Hij speelt nog steeds met het vliegtuigje. "Wil je iets drinken?" Hij knikt en loopt naar de koelkast. Hij krijgt de deur niet open. Ik help hem. Je hebt je pijn gedaan." zegt hij plots. Scott wijst naar mijn hand. De blauwe plek die al enorm was, is nu ontiegelijk en loopt over mijn hele onderarm. Ik had het niet opgemerkt omdat ik het gewend ben. "Ja," zeg ik hem. "ik heb per ongeluk op mijn arm geslagen. Het doet geen pijn meer." Als bewijs geef ik op mijn arm een pets. Ik krimp in elkaar van de pijn. Scott neemt mijn hand en gaat samen met mij op de grond zitten. "Doet wel pijn, zeker?" Ik knik met een pruillip naar hem. Als hij hier niet zou zijn, zou ik vloeken en tieren. De duivel zou trots op me zijn. Maar hij is nog maar vijf. "Mijn mama tovert altijd als ik pijn heb." Hij lacht en dat werkt aanstekelijk. "Zig, zag pijn. Boem, verdwijn!" Hij kust heel licht mijn arm. "Beter?" vraagt hij. Ik kan niet tegen hem liegen, maar wil hem niet kwetsen. De pijn klopt nog op de zere huid maar vervaagt al snel. "Beter." zeg ik vastberaden tegen hem. Op dat moment gaat de bel. Ik spring recht en loop naar de hal. Omdat ik in een appartement woon, moet ik eerst de hoofddeur openen. Ik zie op het schermpje iemand met een kleine en een grote pizzadoos. Ik druk lang genoeg op de knop om hem binnen te laten. De persoon komt de trappen op en ik wacht in de deuropening.

Force staat opeens voor mijn neus. Geërgerd zoals altijd. "Heb je een studentenjob als pizzabezorger?" Ik lach hem uit. "Dat is toch niet stoer voor jou?" Ik word beloond met een boze blik. "Een peperoni en een kids menu." Ik grijns alleen nog breder als ik het verband om zijn pols zie. "Hoe kom je daaraan?" vraag ik hem. Subtiel en voorzichtig om geen pijn te voelen steun ik mijn blauwe arm tegen de deurpost. Hij kijkt ernaar en lijkt geschokt. Hij hersteld zich en zegt op dwaze toon. "Veertien euro vijfenzeventig." Met opgetrokken wenkbrauwen wroet ik in mijn portemonnee. Scott komt naast me staan terwijl ik betaal.

"Je hebt je ook pijn gedaan zoals Liv." zegt hij. Ik hou van Scott. Hij wrijft het er gewoon nog een keer in. Geweldig! Force kijkt hem knipperend met zijn ogen aan. Ik zie de kleine radartjes werken. Hij zoekt een antwoord. Voordat hij kan reageren zwaai ik met het geld voor zijn neus. Hij neemt het aan en geeft mij mijn bestelling. Vervolgens loopt hij weg met een zwak "Smakelijk.". Hoofdschuddend sluit ik de deur. 

"Dank je dat je op Scottie wilde passen." Sylvia, de moeder van Scott staat in de deuropening. "Zeg slaapwel, Scott." beveelt ze hem. "Slaap lekker, Liv." zegt hij.  Hij kust mijn wang en omhelsd me. Daarna waggelt hij naar de andere kant van de gang en loopt geeuwend in hun appartement.

Zuchtend ruim ik de rommel op. Ooit wil ik ook wel kinderen, maar uit ervaring kunnen ze soms een last zijn. Toch geven ze je veel liefde. Ik douch me en maak me klaar voor de nacht. met een tevreden glimlach val ik in slaap. Denkend dat mijn leven eindelijk goed gaat.

Overal staan bomen. Ik moet me in een loofbos bevinden. Snel naderende voetstappen trekken mijn aandacht. Een jongen, die volledig in het zwart is gekleed, wordt gevolgd door een groepje mannen. "Liv, wegwezen. Maak dat je wegkomt!" Hij had het tegen mij. Waarom? Ik ken hem niet eens. Hij komt dichter en in zijn vaart pakt hij mijn hand en sleurt me mee...

Badend in het zweet word ik wakker. Een droom. Het was maar een droom. Mijn ogen gaan rond in mijn kamer. Een onbehagelijk gevoel bekruipt me. Angst neemt het over. Waarom ben ik plots zo bang? Een zacht gefluister spookt door mijn hoofd. Mijn gedachten? Nee. De stemmen vliegen door elkaar met vreemde woorden. 'Zielen', 'Geest' en 'Verbond' hoor ik een paar keer tussen andere onsamenhangende woorden. De stemmen verdwijnen net zo snel als ze gekomen zijn. Tot mijn verbazing word ik 's ochtends wakker zonder verwondingen of pijn.