GEÇEN YILLARIN ARDINDAN

GYA Bölüm 23

Multimedya Arya'mız. ❤️

Ve elifelcinilicak Canım benim 22. Bölüm de yorumların ile beni çok mutlu ettin bölüm senin için. İyi okumalar. ❤️

Arya'dan...

"Şu dört yılda nasıl da yıprandı."

"Emir'in mantıklı bir açıklaması var mıdır cidden merak ediyorum."

"Bugün mezarda Arya'yı öyle sessizce ağlarken görünce ben bile tanımadığım kişiye çok kızdım."

Sırma, Melih ve Çağatay başımda konuşuyordu. Sanırım arabada gözlerimi dinlendireyim derken uyumuştum. Gözlerimi yavaşça araladığımda Sırma yanı başımdaydı. Uyandığımı anlayınca hemen bana sarıldı.

" Çok merak ettim seni."

"İyiyim."

Çağatay'a döndüğümde gülümsüyordu.

"Arabada uyumuşsun bende uyandırmak istemedim."

"Ne yapayım çok uykum vardı."

Biz havadan sudan sohbet ederken akşam olmuş beraber yemek yemiştik. Daha sonra da herkes evlerine dağılmıştı. Eve gidince ilk işim duşa girmek olmuştu. Yaklaşık bir saat banyo da vakit geçirmiştim. Şimdi de yatağımda uzanmış elimde Emir ile olan eski resimlerimize bakıyordum.

Bir resimde pikniğe gitmiştik. Emir'in sırtına çıkmış mutlulukla gülümsemişim. Başka bir resimde dans ederken aşk ile bakıyorduk birbirimize. Daha bunlar gibi bir sürü resim vardı. Şaşırtıcı bir şekilde ağlamıyordum. Aksine dudaklarımda buruk bir gülümseme vardı. Daha fazla bunlara bakmamak için resimleri eski yerine koydum.

Bayadır kitap okumamıştım. Kütüphanemden bir kitap alıp salona geçtim. Saat geç olmuştu ama bugün uyuduğum için şimdi uyuyamazdım.

Kendimi kitaba kaptırmışken kapının çalınmasıyla irkildim. Bu saatte kim olabilirdi? Kapının deliğinden baktığımda annemi görünce şaşkınlık ile kapıyı açtım. Annem çökmüş bir şekilde karşımda duruyor diyebilirdim. Sanırım ağlamıştı bu yüzden gözleri şişmişti. Ve ilk defa makyaj yapmadan evden çıkmıştı.

"Anne birine bir şey mi oldu?"

"Sakin ol kızım kimseye bir şey olmadı."

Annem içeri geçtiğinde kapıyı kapatıp bende içeriye geçtim.

"Bir kahve yap bakalım beraber içelim."

Annemin gülümsemesiyle neredeyse mutluluktan ağlayacaktım. İlk defa anne kız yalnız kahve içecektik. Koşar adım mutfağa gidip kahveleri hazırladım. Yanına da atıştırmalık bir şeyler koymuştum. Sessizce kahvelerimizi içtikten sonra annemin neden burada olduğunu çok merak ediyordum.

"Arya..."

Gözlerimin içine bakıp yanıma gelip oturdu ve ellerimi tuttu.

"Şimdi sadece beni dinlemeni istiyorum tamam mı?"

Şaşkınlıktan konuşamadığım için başımı sallamıştım.

"Bu zamana kadar seninle hiç anne kız doğru düzgün sohbet etmedik, beraber ağlamadık, gülmedik... Bunların hepsi benim yüzümdendi. Senin ne mutluluğunu paylaştım ne acını. Sen acı çekerken sadece baktım sana. Ama bir ay önce bana bir şey oldu ve hatalarımın farkına vardım kızım."

Annemin karşımda ağlamasıyla bende çoktan ağlamaya başlamıştım. Karşımda konuşan benim annem miydi cidden?

"Özür dilerim kızım... Çok özür dilerim. Seni anne sevgisiyle büyütemediğim için affet beni."

Annem ellerimi öpünce sıkıca sarıldım onunla ilk defa böyle sarılıyorduk.

"Bu zamana kadar sana hiç seni sevdiğimi söylememiştim. Ama seni seviyorum güzel kızım... Seni çok seviyorum."

Annemin yüzünü ellerimin arasına alıp gözyaşlarını silmeye çalıştım.

"Annem... Beni hep sevdiğini biliyordum zaten. Ben de hep sevdim seni. İnan hiç kızmadım sana kızamam da."

Bir kez daha sıkıca sarıldık. Bu sefer mutluluktan ağlıyorduk. Aynı evde iki yabancı gibiydik biz annemle. Bugün bizim kavuşma günümüzdü.

"Anneannen ile aram hiç iyi olmamıştı. O ölene kadar hep kavga ederdik biz. Ben belki de bu yüzden sevgimi gösteremedim sana. Ama söz veriyorum geçte olsa bundan sonra hep mutlu olacağız kızım."

Geç saatlere kadar oturup konuşmuştuk. Uykumuz geldiğinde yine bu kelimeyi kullanacağım ama ilk defa aynı yatakta sarılarak uyumuştuk.

Sabah ise annem benden önce uyanmış çoktan hazırlanmıştı.

"Kalk bakalım. Bugün beraber güzel bir gün geçireceğiz."

Şuan yatımızda ailece vakit geçiriyorduk. Hava güzel olduğu için annem yatta vakit geçirmek istemişti. Annem abimle de bir konuşma yapmıştı. Aynı şekilde babam da bizden özür dilemişti. Bugün de ailece ilk defa böyle güzel bir gün geçiriyorduk.

"Gülümseyin bakalım."

Dördümüzün magazinde çıkan resimler dışında beraber çekindiğimiz resim sayısı çok azdı. O yüzden bol bol resim çekinmiştik.

"Bence bu kadar yeterli."

"Aynen."

Akşama kadar sohbet etmiştik. Şimdide evlerimize gitmek için yoldaydık.

"Kızım."

"Efendim babacığım?"

"Bir hafta sonra mezun oluyorsun. Bizim şirkette çalışacaksın değil mi?"

"Öyle düşünüyorum."

"Senden bir konuda daha özür dilerim kızım. Benim için istemediğin bir bölümü okudun."

"Yapacak bir şey yok baba. Üzme kendini."

Annem ve babamın hatalarının farkında olması güzel bir şeydi. Bunu sağlayan dayımdı. Evet anneme merak edip sormuştum ve oda yaklaşık iki ay önce dayım ile konuştuklarını anlatmıştı. Bir ara dayıma teşekkür etmeliydim.. İlk önce beni bıraktıkları için hepsini öpüp iyi geceler dileyerek evime çıktım. Çok yorgun olduğum için üzerimi çıkarıp gözlerimi huzurlu bir uykuya kapattım.

***

İngilizce kursuna başladım ve bölümler artık haftada bir gelecektir. Cuma günü diye düşünüyorum ama farklı bir gün isterseniz söyleyebilirsiniz. ❤️