Avcunu Yalarsın 2

Bölüm 10 Bir sen eksiktin!

Selaaam

Geri geldim. En azından bir süreliğine. Daha doğrusu aq ben bölüm yazacaktım noldu ona? Dedim kendi kendime ve buradayımm

Özlediniz mi beni?

Ben özledimmm

Nys uzun bi aradan sonra sizi oyalamiyim.

İyi okumalar!

•Açelya•

Kaldırıma doğru tökezlerken küfrettim.

Açin arkamdan kapıyı sertçe kapattıktan sonra Ayaz'ın arabası son sürat okul yolundan ayrıldı.

Kaşlarımı çatıp arkalarından bakakalırken sinir olmuş bir şekilde Cemre'nin dediğini yapıp kıçımı okulun parmaklıklarına dayadım ve beklemeye başladım.

5 dakikanın sonunda artan sinirimle kimsenin gelmeyeceğine kanaat getirip yürümek için doğrulmuştum ki gri bir araba kaldırama yanaşarak durdu.

Yolcu tarafının camı yavaşça indiğinde Cemre'ye çok benzeyen bir surat ortaya çıktı.

"Sen dünkü partideki kızsın." Emre sırıttı. "Açelya."

Yüzünü görebilmek için bende onun gibi öne eğildim. "Ve sen de Cemre'nin abisisin."

Hafifçe yüzünü buruşturdu. "Maalesef o malla aynı genleri paylaşıyoruz." Tekrar sırıttı. "Ama ben bir üst modelim."

Alayla sırıttım. "Üzgünüm üst model ama geç kaldın. Cemre ve Açin Ayaz ile gittiler."

Omuz silkti. "Cemre'yi zaten arabaya almayacaktım." Beni baştan aşağı süzünce göğüs dekoltesi vermediğimi umdum.

"Birini mi bekliyorsun, yoksa seni bırakmamı ister misin?"

Saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. "Cemre, arkadaşına mesaj attığını—" Cümlemi tamamlayamadan göz ucuyla Ozanın çıkış kapısında olduğunu gördüm.

Kaşlarını çatmış bir şekilde telefonuna bakarken diğer elinde arabasının anahtarını tutuyordu.

Kalbim anında teklerken Cemre'nin bahsettiği arkadaş ve Ozan arasında bir bağlantı kuruldu.

"Kahretsin." diye fısıldadım.

Tekrar Emre'ye döndüm, yüzünden düşmeyen şeker sayılabilecek bir gülümsemeyle hala bana bakıyordu.

"Neden olmasın." Şeker bir gülücük atmaya çalıştım ama bu kesinlikle mizacıma aykırıydı.

Işık hızıyla çantamın sapından tutup Emre'nin açtığı kapıdan içeri atladım.

Kapıyı arkamdan sertçe kapatıp doğrudan arabanın yan aynasından Ozan'a baktım. Hayran olduğum siyah saçlarının bulunduğu kafasını kaldırıp etrafa birini arıyormuşçasına bakınca Ozan'ın Cemre'nin bahsettiği arkadaş olduğundan emin oldum.

Cemre'nin eline geçen her fırsatta kaş ile göz arasında Ozan'ı bana yamamasını takdir etmiştim. Ancak Ozan sadece Cemre ona söylediği için farkıma varıyordu. Büyük ihtimalle benden özür dilemesini de ona Cemre söylemişti.

Ozan hala Cemre'yi seviyordu.

Bu düşünce ile somurtarak arkama yaslandım.

Emre ise zihnimdeki iç savaştan habersiz bir şekilde gülümseyerek bana bakıyordu.