destroy us

H.30

TRIGGER WARNING

Marcus pov  

"Tel de slagen, jongen! Tel ze!" Ik zat al twee dagen opgesloten bij mijn psycho vader. Ik had al martelingen ondergaan, maar de zweepslagen bleven het ergste. Snikkend begon ik ze te tellen. "1...,2...,3.....20" Aan twintig stopte hij altijd. Mijn rug was zwaar gehavend en prikte. Ik voelde het bloed zo naar beneden lopen. Ik had geschreeuwd, ik smeekte telkens opnieuw om te stoppen met wat hij was aan het doen. Ik huilde en beet mijn lip kapot en ook daarvoor werd ik gestraft, ik mocht niet huilen niet toegeven aan mijn zwakte zoals hij het noemde. Zijn ruwe handen gleden over mijn rug. Met een perverse blik keek hij naar mijn lichaam. Hij likte zijn lippen. Hij bond me weer vast aan mijn stoel en begon me een korst brood en een beetje water te voederen. Ik was vuil dat voelde ik zelf wel. Met moeite kauwde ik op de stukjes brood. At ik niet snel genoeg gaf hij mij een kleine snee in mijn been. Ik had er ondertussen al 30. Ik wist dat ze allemaal zouden veranderen in littekens. Stuk voor stuk. Ik at zo snel ik kon, en zo snel dat mijn keel en lippen toelieten. De barsten in mijn lippen en de ruwheid van mijn keel maakte het al pijnlijk genoeg om mijn eigen speeksel opnieuw door te slikken, laat staan een hard stuk brood. Na ongeveer 10 happen hield hij op met mij eten te geven. Hij trok me recht van de harde vloer waar ik op geknield zat en sleurde me mee naar een wankele tafel die hij een paar uur denk ik het kon ook een dag geleden zijn binnen had gebracht. Hij greep me vast bij mijn haar en gooide mij op mijn buik op de tafel. Mijn armen hing hij vast aan speciaal daarvoor waarschijnlijk gemaakte handvaten.
Hij ging met zijn hand over de zweep en gaf me nog 10 zweepslagen meer. Tegen dat hij klaar was met mij was ik al helemaal niet meer bij bewustzijn.

Samuel pov

Marcus was twee dagen geleden verdwenen toen we naar the tower of London gingen. We waren een lange tijd aan het wachten op zijn terugkeer van het toilet samen met onze gids. Geen van beide kwamen terug. Nadat we door hadden dat Marcus niet terug kwam zijn we naar de ingang gegaan. Mijn moeder boos door het verpeste uitstapje en ik bezorgd en nerveus omdat ik niet wist waar Marcus zich bevond. Ze riepen zijn naam om zoals ze doen in de supermarkt en stuurde er mensen op uit om hem te gaan zoeken. We wachte samen nog is 1 uur op de mensen die Marcus gaan zoeken. Ze zochten zonder iemand te vinden.

Marcus was verdwenen en niemand had een idee waar dat hij was.

Darren en Alric bleven bij mij. Jack keek alsof het hem niet echt kon schelen.
Mijn moeder en vader waren ook bezorgd en Jeff en Linsdsey keken alsof ze elk moment gingen ziek worden.

Ze hadden meteen de politie ingelicht. De zoekacties gingen door, normaal zoeken ze maar pas na 24 uur achter een vermiste persoon maar waarschijnlijk omdat Emma en John zo rijk waren begonnen ze vroeger.

De dagen gingen voorbij en verschillende zoekacties leverden niets op. Alric, Darren en ik bleven ook dagenlang dag en nacht zoeken. Met de gps signalen van Marcus telefoon zou de politie normaal gezien hem moeten kunnen traceren maar ook dat was een dood spoor.

Marcus pov

Dagen lang werd ik mishandeld fysiek en mentaal. Slagen en pogingen tot brainwash. De zweep werd een dagelijkse gewoonte. Ik werd viezer met de dag, de stank dat van mijn lichaam en uitwerpselen kwam was verschrikkelijk. Ik werd uigehongerd en uitgedroogd. Ik had wonden over mijn halfgeneze verwondingen en bloeduitstortingen daaronder, de koude ruwe grond zorgde voor schaafwonde op mijn elebogen en benen tijdens het slapen.. maar alsof dat ik dat kon. Hoe langer de dagen aansleepte hoe meer mijn besef van tijd wegging en hoe maar ik geloofde dat niemand nog naar mij op zoek was.

  Time skip

Emma pov

"You can't do this!" Ik hoorde hoe mijn stem de hoogte in ging. "You can't just stop looking for that kid!" De vrouw die de leiding had keek me koel aan. "Mevrouw dat kunnen we wel. Het is al 4 maand." Samuel keek smekend naar mij. Hij zag er moe uit.

Na twee maand was ik te weten gekomen dat Samuel en Marcus een speciale relatie hadden met elkaar nadat ik Darren en Alric over hen hoorde praten. Eerst verafschuwde me het een beetje. Ik zag Marcus als een zoon.. een zoon die ik niet goed in het oog had gehouden, en toen ook kwam mijn besef van dat ik een slechte moeder was geweest voor Samuel. Ik had huilend om zijn vergeving gevraagd maar hij had zijn hand op mijn schouder gelegd en gezegd dat het oke was dat hij het mij al had vergeven nadat hij gezien had hoeveel moeite ik had gestoken in het zoeken en spijtig genoeg niet vinden van Marcus.

Zijn gezicht was ingevallen en hij had wallen tot ver onder zijn ogen. Hij was terug vermagert aangezien hij zoveel tijd stak in het zoeken van zijn geliefde en niet in het verzorgen van zichzelf. Stille tranen liepen over zijn wangen en zorgde ervoor dat ik die van mij ook opmerkte. "Sorry mevrouw.."

"You!;" ik wees met een priemende vinger naar de vrouw. "You need to shut up. Before i make you lose your job!" De vrouw fronste maar zei niets. Ik draaide mij om en liep de deur uit met Samuel op mijn hielen.

Na een autorit van 10 minuten in oorverdovende stilte kwam ik thuis aan en stormde ik het huis binnen. Ik riep de hele familie en de gasten bij elkaar. Één voor één kwamen ze binnen geslenterd, blikken op de grond gericht en ogen rood van de weinige hoeveelheid slaap of het gehuil. Toen ik Lindsey zag greep ik haar bij haar blouse

"YOU NEED TO START TALKING RIGHT THIS INSTANT!" Lindsey's ogen werden groot van verbazing. "I NEED YOU TO TELL ME EVERY SINGLE THING YOU KNOW" Ik zag haar duidelijk slikken terwijl Darren elk woord dat ik zei vertaalde. Ze sloot haar ogen en begon te vertellen vanaf het begin. Over hoe ze jaloers werd van mijn voogdij over Marcus en hoe ze iemand inhuurde om Marcus te ontvoeren maar dat dat een verkeerde wending aannam toen de man blijkbaar Marcus zijn vader was waarbij hij is weggehaald toen hij klein was. Ergen halfweg begon ze te huilen. Ze vertelde hoe ze niet wist waar hij was en ik vervloekte haar, ik beledigde haar en zei dat ze uit mijn huis moest. Wat ze ook deed. Nadat alles weer kalm werd voelde ik twee armen om mij heen John gaf me troost en even later Samuel ook. "We will find him, samuel. I promise you that." 

We gingen met de nieuwe informatie naar de politie, die nu met een nieuwe leiddraad opnieuw aan de slag kon en Lindsey en Jeff vastzette achter tralies, en twee maand later.. hadden ze eindelijk een gedacht van in welk huis Marcus zich kon bevinden.

__________________________

Ik ben verschrikkelijk ik weet het. De tijd waar ik dit in heb geschreven was veel te lang. Ik hoop toch dat ik het iets wat heb goed gemaakt. Ik denk dat volgend hoofdstuk het laatste zal zijn, mensen die hebben genoten van dit boek, er komt een sequel! Wanneer staat nog niet vast...
-Zhalia