Όσα χρόνια κι αν περάσουν #Wattys2016

Κεφάλαιο 7

Όταν τα χείλη των δύο νέων αποκολλήθηκαν πέρασαν λίγα δεύτερα προτού η Αγγελική σηκώσει την παλάμη της και χαστουκίσει τον Παύλο, ο οποίος ξαφνιάστηκε από την πράξη της πιάνοντας το πονεμένο του μάγουλο... Με τρεμάμενα χέρια η κοπέλα έσκυψε και άρχισε να μαζεύει τα ψώνια τα οποία είχαν διασκορπιστεί στο δρόμο, το μυαλό της όμως είχε πάψει να σκέφτεται το οτιδήποτε, παρέμενε κολλημένο στο φιλί που είχε μόλις ανταλλάξει με τον Παύλο. Γιατί την είχε αρπάξει και φιλήσει; Τι αποσκοπούσε από την ίδια; Αν κάποιος τους είχε δει; Αποκλείεται, στο σημείο που βρίσκονταν δεν περνούσε κανείς και ποτέ. Οι παλάμες του Παύλου τυλίχτηκαν γύρω από τους λεπτούς καρπούς της, αυξάνοντας και άλλο τους παλμούς της ενώ το τρέμουλο ξανά έγινε έντονο όπως και πριν. Τα μάτια της δεν τολμούσαν να ανέβουν προς τα πάνω και να αντικρίσουν το πρόσωπο του, παρέμεναν χαμηλωμένα με τον φόβο βαθιά ριζωμένο... για αυτό που μόλις είχε εξελιχθεί μεταξύ τους.

«Κοίτα με...» ψιθύρισε ο Παύλος, αφήνοντας τον ένα της καρπό ώστε να ανασηκώσει με τον δείκτη του το πηγούνι της... ώστε να τον κοιτάξει.

Το πρόσωπο της κατακόκκινο, η έκπληξη ήταν ορατή στο βλέμμα της... στο δικό του αντίστοιχα υπήρχε μια στάλα απογοήτευσης από το χαστούκι που εισέπραξε. Άλλωστε, η πράξη του δεν ήταν απερισκεψία, συνειδητά την είχε φιλήσει επειδή είχε την έντονη επιθυμία να το κάνει. Κάτι πάνω της ήταν αυτό που τον είχε μαγέψει, μα δεν ήξερε τι, ίσως και τα πάντα πάνω της ποιος ξέρει. Είχε κάτι το διαφορετικό εκείνη η κοπέλα και αυτό το κάτι δεν το ξέχασε ποτέ.

«Γιατί;» ρώτησε ψιθυριστά και τρομαγμένα εκείνη.

«Αγγελική, μου αρέσεις.» είπε εκείνος χαϊδεύοντας πλέον το μάγουλο της... αφήνοντας την άλαλη με αυτό που είχε ξεστομίσει «Μου αρέσεις πολύ...» επανέλαβε προσθέτοντας το ''πολύ'' και τονίζοντας το μάλιστα θέλοντας να την κάνει να καταλάβει.

«Αυτό είναι λάθος! Δεν πρέπει...» απότομα η κοπέλα ανασηκώθηκε στα πόδια της, οπισθοχωρώντας.

«Γιατί είναι λάθος;» ο Παύλος μιμήθηκε την κίνηση της και ανασηκώθηκε και εκείνος.

«Γιατί...» η Αγγελική κόμπλαρε «...γιατί, εσύ είσαι ο γιος του Μανώλη Αποστολάκη του ξακουστού και εγώ... εγώ είμαι η κόρη του επιστάτη των αμπελιών. Γι αυτό.» σχολίασε η Αγγελική θέτοντας το επιχείρημα της.

«Και τι με αυτό;» ο Παύλος κίνησε να την πλησιάσει, με εκείνη να σηκώνει αμυντικά τα χέρια της ψηλά.