Selectie

Deel 8

Ik wordt weer wakker in die akelige kamer. Dit is de eerste nacht in twee weken dat ik weer goed kan slapen. Zelfs met die piep die keihard staat. Er staat weer een ontbijtje klaar. Joepie.......... Een kaal broodje en een glas water. Na weken lange marteling voel ik me ongelukkig en doodop. Het was niet fisiek maar mentaal. Het doet pijn in mijn hart om elke dag opnieuw weer het gevoel te hebben dat je iemand iets veschrikkelijks aandoet. Het begon met stroomschokken maar er kwamen ook dingen voorbij zoals: wie verdiend er vandaag water. En niet alleen met Louise en Colette. Ook met mama en Rosie.... Ik voel me steeds verschrikkelijker over alle keuzes die ik heb moeten maken. Het liefst zou ik wakker worden en alles vergeten maar dan gaat niet. De deur gaat nu alweer open. Ik schrik er ook niet meer van. Ik stap rustig naar de gang toe  woede borrelt in me op en ik verlies de controle. Gillend en om me heen meppend ren ik weg. Ik kom buiten uit. Ik ren weg. Totdat ik een hek zie. 10.000 volt. Ik kom meteen tot stilstand. Ik schreeuw het uit 'Wat doen jullie me aan?!!!' De deur achter me valt dicht en ik zit opgesloten achter het hek van 10.000 volt. Vol wanhoop zak ik op mijn knieën. Het begint te regenen en even later klinkt er een donder. Dit hek werkt als een soort reuzachtige blisemafleider! Huilend val ik op de grond. Mijn gescheurde, kletsnatte, vieze en bloederige jurk irriteert me. Langzaam begint het te schemeren. En het wordt donker. Ik heb zolang liggen piekeren en bibberen van de kou dat ik niet heb kunnen slapen. De deur gaat weer open. Weer hoor ik de "vriendelijke" robotstem. 'Volg het verlichte pad' ik doe wat het zegt. Ik denk dat het niet meer boos is en dat dit een soort straf was. Dan wordt alles zwart.

Langzaam open ik mijn ogen ik lig onder een laken op een tafel. Colette en Louise liggen naast me. Ook op tafels. Het liefst wil ik ze om de armen vliegen maar ze zijn nog niet wakker. Als ze bijna tegelijk wakker worden kijk ik ze huilend aan. Ik omhels ze stevig en zij mij ook. 'Hij spijt me zo' fluister ik. 'Waar heb je het over?' Vragen ze. 'Wacht even, hadden jullie ook die schakelaars? Hebben jullie schokken gekregen?' 'Ik dacht dat ik de enige was!' Gilt Louise. Colette zegt: 'ik heb geen schokken gekregen hoor' ze hebben me er gewoon keihard ingeluisd. Dat van mama en Rosie was  nep. Het bloed was nep. Zelfs de stroom op het hek was nep. Ik had gewoon kunnen ontsnappen! Dan stappen Nathalie en een paar mannen de kamer binnen. Nathalie geeft een applausje. 'Gefeliciteerd dames, jullie zijn Door naar de elite.

Dat was het einde van het verhaal mensen!!!! Maar....  Er komt een nieuw boek genaamd Elite en daarin ga ik verder. Dus zorg ervoor dat je het leest!! Heel erg bedankt voor het lezen!!😘😘😘😘