Langs twee kanten

Hoofdstuk 8

 Willem

Ik wist dat ik me niet had moeten moeien. Ze zijn allemaal tegen me begonnen. Zeggen dat ik moet stoppen om aandacht te vragen. Ik wil geen aandacht vragen. Nee, absoluut niet, meer het tegenovergestelde.

'Willem, hou nu eens op. We weten allemaal dat je geweldig bent.'

'Ik zou wel willen ruilen van vaardigheden, moest je het niet erg vinden.'

'Sinds wanneer ben jij zo neerbuiig, zeg?'

'Willem, alsjeblieft, je bent de beste van de club, dat weet iedereen.'

Oké, misschien is dat ook wel zo, maar dat ben ik niet zomaar. Die talenten hebben zich ook moeten ontwikkelen en zijn nog steeds in ontwikkeling. Ik werk heel hard voor mijn positie. Het heeft lang geduurd voor ik er was dus ik zou het graag zo houden. En dat kost moeite, wat vraagt om tijd, die ik eigenlijk niet heb.

Mijn schoolpunten gaan er niet op vooruit. De helft van de tijd weet ik niet eens in welke les ik zit. Gelukkig ben ik niet al te dom, dus ook zonder te leren zit ik meestal net op de rand. Niet voldoende natuurlijk. Moet je mij niet vertellen. 'Als je wat meer je best doet, kom je er wel,' zeggen ze. Wel, bedankt.

M'n ouders dreigen er soms mee en dan werkt het; voor even. Voetbal is mijn leven. Als ik er mijn brood mee zou kunnen verdienen, zou ik zeer gelukkig zijn. Maar daar moet ik meer voor trainen. En dan heb je dus weer diezelfde cirkel. Steeds opnieuw en opnieuw.

Wacht.

Ik heb iets gemist.

Het meisje staat druk in haar tas te rommelen. Waarschijnlijk is haar gsm aan het afgaan, ofzo. Ik zie aan haar gezicht dat ze denkt dat ze te laat gaat zijn. Dat gebeurt niet. Ze kijkt vrolijk terwijl ze opneemt. Het zal haar vriendje toch niet zijn? Wat ben ik voor idioot. Een schoonheid als zij kan nooit vrijgezel zijn. Waarom heb ik er niet eerder aan gedacht dat ze waarschijnlijk toch bezet is? Het is nu niet dat ik plannen heb, maar je weet nooit.

Het doet er al niet toe: ze ziet mij toch niet staan.

En ik vind het vreselijk om toe te geven.

Waarom kwam ik voor we hierheen vertrokken met dat geweldige idee onze gsm's thuis te laten? Nu zit ik hier mooi.

Het mooiste meisje in omstreken heeft hoogst¬waarschijnlijk een relatie (alhoewel? Ze kijkt zo geïrriteerd... Het kan nog steeds.) en die sukkels, die ik vrienden noem zijn al over naar hun volgende onderwerp: meisjes.

Is dat even geweldig. Nu hou ik zeker mijn mond.

Ze staan er altijd op me weer bij mijn ex te krijgen, Valérie. Geen interesse. Valérie is leuk, mooi ook en ik wil best nog tijd met haar doorbrengen, maar niet zoals eerst. Ik heb die relatie niet voor niets afgebroken. Ik ben niet het soort eikel dat het opnieuw probeert, terwijl hij weet dat het niets wordt.

||||||

(22-9-2016)