Langs twee kanten

Hoofdstuk 11

Lynn

Er staat geen rij! Hoe is dat mogelijk?

Ik heb het nog nooit meegemaakt dat ik zonder te wachten een vrije wc binnen kan, mét toiletpapier present, op een festival.

Ik kan er wel aan wennen, moet ik zeggen. Het is een hele opluchting om eindelijk alles los te laten. Mijn boodschap ophouden is echt niets voor mij. Dat is waarschijnlijk één van de reden dat ik bijna overal zonder problemen kan gaan.

Vraag me niet waarom, maar ik vind het hilarisch als kinderen niet kunnen "kampkakken". Rare kronkel in mijn hoofd, laat ons zeggen.

Iets te eten zou ondertussen niet misplaatst zijn. Ik heb al zeker vijf uur niets meer gegeten.

Dat zou niet mogen kunnen.

Eten is zo geweldig. Ik bedoel maar. Al die verschillende smaken en combinaties om de tong mee te behagen.

Ik wou alleen dat ik wist hoe ik moest koken. Zet mij in de keuken en je bent zelf verantwoordelijk als je besluit mijn fabricatie op te eten.

Terwijl ik mijn weg zoek naar een leuk eetstandje, moet ik denken aan de jongen die ik net heb achtergelaten. Zou ik hem nog tegenkomen hier? De kans bestaat, ook al is die niet zo groot. Hij lijkt me niet het type om naar huis te gaan voor het donker dus wie weet.

Ik twijfel tussen pita of de goeie oude friet. Hoe moet ik dit beslissen? Ik weet niet waar ik het meest zin in heb. Ik ga uiteindelijk voor pita, aangezien de rij daar korter is en ik echt wel honger heb ondertussen. Pita is trouwens ook al even geleden. Dit gaat smaken.

Ik betaal en ga op zoek naar een plaats om te zitten of een tafel om aan te staan.

Ik ga zo hard morsen.

||||||

(4-10-2016)