Διπλο Μπερδεμα

Παρτ_19

Πλευρα Νεφελης

Κυριακη απογευμα. Πλεον εχω αναρωσει τελειως και θα γυρισω στο σπιτι μου. Και το χειριτερο; Δεν ξερει ο πατερας μου που ημουν ολοκληρο το σαββατοκυριακο.

Οσο ημουν εδω καθε βραδυ κοιμομουν αγκαλια με τον δημητρη. Ακομα και τωρα που εχουμε ξαπλωσει για μεσημερι.

Ανοιγω τα ματια μου και τον κοιταω που με κοιταει και ειναι τοσο γλυκος. Αρχιζω να χασκογελαω νευρικα.

Δ: Τι επαθες; με ρωταει παραξενεμενος και προσλαθει να μην γελασει

Ν: Γιατι με κοιτας ετσι;

Δ: Απλως αναροτιομουν

Ν: Τι;

Δ: Πως θα κοιμηθω αποψε χωρις εσενα

Λιωνω! Γιατι μου το κανει αυτο; Ενω ειναι με την Λιζα;

Δ: Τι επαθες;

Ν: Τιποτα

Δ: Ελα πες μου!

Ν: Να ειναι που θα παω στο σπιτι και αγχονομαι για τις αντιδρασεις του πατερα μου. Αυτο ειναι ολο

Δ: Ελα μην ανησυχεις, ειπε και με φιλησε στο μετοπο

Πλευρα Δημητρη

Ειναι θλιμενη και δεν μπορω να κανω τιποτα! Τα χειλη της ειναι κατσουφιασμενα. Αχ ποσο θελω να τα ενοσω με τα δικα μου, αλλα ειναι και η Λιζα. Επρεπε να την χωρισω αλλα λυγισα οταν ειδα πως πηγε να καταρευσει. Δεν θελω να πληγωσω κανεναν! Ξερω πως ειναι! Δεν θελω να νιωσει οτι την εγκαταλειπω, οπως ενιωσα εγω οταν εμαθα οτι με εγκατελειψε η μητερα μου.

Ν: Δημητρη που ταξιδευεις;

Δ: Τι;

Ν: Καλυτερα να αρχιζω να ετοιμαζομαι

Δ: Πρέπει να φύγεις;

Ν: Ναι! Θα ανησυχεί ο πατέρας μου!

Δ: Έλα μείνε! Λεω και την αγκαλιαζω

Ν: Χαχχα, λέει καθώς απομακρύνει το χέρι μου από πάνω της

Πλευρά Νεφελης

Δ: Ελα, λέει την ώρα που χωνει το κεφάλι του κάτω από το μαξιλάρι, αλλά εγώ δεν του δίνω σημασία

Τον πλησιαζω, σκυβω και του δίνω ένα απαλό ζουμερο φιλι στο μάγουλο για να τον ευχαριστήσω, όχι τίποτα άλλο, και αυτός χαμογελάει σαν χαζό χαρούμενο. Μα τι νιώθει τέλος πάντων;

Βγαινω από το σπίτι του και πάω προς το δικό μου. Στην διαδρομή σκέφτομαι αυτές τις δύο τέλειες μέρες! Αυτός ο άνθρωπος με επανέφερε στην ζωή στην κυριολεξία!

Βάζω τα κλειδιά μου στην πορτα και αντικριζω τον πατέρα μου με ενα ποτήρι με ποτό στο χέρι.

Μπ: Που ησουνα;

Ν: Δεν ήμουν καλά και με φιλοξενούσε ένας φίλος

Μπ: Ένας φίλος; Τώρα το λέμε φίλος; Μην φερεσαι σαν πουταμα Ελλη! Είσαι ακόμα 13! Που πας και τραβιέσαι με τους γκομενους από τώρα!

Οχ έχει πιει πολύ! Παρά πολύ! Ούτε την ηλικία μου δεν θυμάται! Θα τον αγνοησω! Κάνω μεταβολη και κατευθύνομαι στο δωμάτιο, αλλά με τραβάει από το μπράτσο και με κουνάει πέρα δώθε σαν το ψάρι έξω από το νερό.

Μπ: Όταν μιλάω εγώ νεαρή μου δεν θα με αγνοεις καταλαβες;

Μου χωνει ένα γερό χαστούκι και ενιωσα πως ή μασέλα μου θα ξεκολλήσει. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Κλειδώθηκε μες στο δωμάτιο και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου. Αυτό ήταν φεύγω από εδώ!

Αφού μαζεψα τα απαραίτητα παίρνω τα κλειδιά μου και φεύγω.

Μπ: Που πας; Ελλη που πας;

Φωνάζει και κοπανιεται αλλά εγώ δεν τον κοιταω καν! Πάω προς το μαγαζί και βρίσκω το αφεντικό μου απ' έξω

Αφ: Που ήσουν τρεις μέρες; Την μία βρησκω μία ξένη κοπέλα στην θέση σου και μετά εξαφανίζεσαι για δύο μέρες!

Ν: Συγνώμη ήμουν άρρωστη και γενικα περναω δύσκολα

Αφ: Σε αντικατεστησα. Αυτή είναι ή αποζημίωση για την απωληση σου

Ν: Σας παρακαλώ μην μου το κάνετε αυτό έχω ανάγκη την δουλειά ειδικά τώρα!

Αφ: Να το σκεφτόσουν πιο πριν. Καληνύχτα

Αρχιζω να περιπλανιέμαι στους δρόμους σαν ερείπιο. Κάποια στιγμή τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Κάθομαι στην άκρη του πεζοδρομίου και αρχίζω να κλαίω. Όλα στραβά!

Δ: Νεφέλη; Τι κάνεις έξω μόνη τέτοια ώρα;

Χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσα στην αγκαλιά του και αρχισα να κλαίω με λυγμούς. Κάποια στιγμή γύρισα πάλι στην θέση μου στο πεζοδρόμιου και αυτός με ακολούθησε. Εγυρα το κεφάλι του στον ώμο του και αυτό θυμάμαι ολο!